Xin Chao Vietnam!

Het is apart om de laatste dag in China te verblijven. We kunnen Vietnam bijna aanraken omdat de grensovergang midden in de stad ligt. De rivier die de twee landen van elkaar scheidt is de grens dus de brug over en je bent er...
Op 19 september gaan we op tijd naar de grenspost in Dongxing. Daar is het al een drukte van jewelste met Chinezen en Vietnamezen die van alles de grens over meenemen. Van zakken vol toiletrollen tot dozen met mandarijnen. Aan de Chinese kant is het echt een serieuze zaak....de beambte vraagt ons paspoort, ziet het visum, telt op zijn vingers en komt tot de ontdekking dat de 3 maanden al zijn verstreken. Als we de bladzijde voor hem omslaan en de verlenging te voorschijn komt is het goed. We mogen in de rij. De Vietnamezen lijken enorme haast te hebben en dringen ongegeneerd voor. Eerst is Ries aan de beurt bij de paspoortcontrole en ook deze beambte telt, kijkt, vraagt zijn collega, lacht, roept iets naar een andere collega (die net op zijn vingers heeft staan tellen) en slaat dan de bladzijde om en dan is het goed! Patty moet voor de show nog even haar helm afdoen, dat ze haar doekje op laat is geen probleem en dan mag ook zij door. Alle spullen moeten weer door de security en dan over de brug, op naar de Vietnamese douane. Daar gaat het vlotter, moeten wel even de voortassen openen maar mogen snel door. 
Welkom in VIETNAM!! Daar staan we dan, even wennen... We hebben gelezen dat Vietnam een echt koffieland is dus een kop koffie wordt ons eerste doel! 

Een klein stukje fietsen en het geeft al snel een heel ander beeld dan China. De huizen zijn in vrolijke kleuren geschilderd, iedereen draagt een helm op de scooter, de dames hebben echt allemaal een jasje, kort of enkellang, met capuchon en handlapjes aan in de meest vrolijke dessins. Leuk om te zien. Ze lijken hier nog wel banger voor de zon dan in China. Opvallend is ook dat de borden langs de weg en aan de gevels weer in alfabet geschreven zijn. Niet dat we er iets van snappen maar het is na vier maanden Chinese tekens weer herkenbaar. Op bijna elke letter staat wel een dakje of een trema. Ook hier is klank een belangrijk onderdeel van de taal. 
We fietsen weer door de mooiste landschappen met rijstterrassen, theeplantages en bananenbomen, over kleine wegen (er zijn hier überhaupt geen snelwegen) door leuke plaatsjes. De mensen zwaaien enthousiast en zeggen spontaan gedag. Sommige kinderen schreeuwen bijna de longen uit hun lijf...Dit is verrassend omdat de Chinezen niet zo open waren en alleen staarden en niet uit zichzelf iets zeiden. Onderweg wordt er werkelijk van alles op de scooter meegenomen; van manden met kippen, honden, geiten & varkens tot vrieskisten en zelfs doodskisten gaan achterop mee. Helaas zijn we vaak te laat om hier een foto van te maken maar geloof maar dat het een kostelijk gezicht is. De taal is weer even wennen, de valuta is bijzonder; waar je hier een avondmaal voor eet, voor zoveel nullen koop je bij ons een huis. In de kleinste dorpjes hebben ze toch een telefoonzaak en een bruidswinkel. De huizen zijn enerzijds van beton met een gezellige kleur beschilderd, anderzijds staan hier ook veel houten huizen met daken van palmbladeren en ga je echt terug in de tijd....We drinken regelmatig een glaasje bamboesap, Nuoc Mia, dat heel veel wordt aangeboden langs de weg. Ze persen een bamboestam met een limoentje erbij en klaar is je drankje. Naast winkeltjes met bamboesap zijn er ook veel "cafeetjes" waar men de hele dag door bier drinkt. De grote borden met "Bia Hoi" erop zijn niet te missen. Ook stokbrood is hier volop te verkrijgen; een overblijfsel van de Franse invloed. Ze zijn niet zo knapperig als wij gewend zijn maar prima te nuttigen. Op de barbecue gaan hele varkens aan het spit en ook honden draaien rondjes boven het vuur. Op de markt liggen alle onderdelen van de beesten voor de verkoop. 
We hebben ons van te voren erg verheugd op het Vietnamese eten alleen valt dat de eerste twee weken nog tegen. De overheerlijke Vietnamese loempia's die wij kennen zijn hier niet te vinden. En als avondeten is de keuze niet zo reuze als in China. Het is hier nasi of noodlesoep. Er staan zoveel potjes met smaakmakers op tafel dat de kok weinig toevoegt aan het eigenlijke recept. We hopen dat we meer naar het zuiden toe een wat inspirerender keuken treffen. Omdat het land ook hier heel vol staat met landbouw is kamperen niet eenvoudig en bovendien zijn de hotels hier, voor onze begrippen, niet duur. 

Onderweg lopen we spontaan een aantal schoolklassen binnen. We blazen onze wereldbol op en laten zien waar we vandaan komen en waar we hebben gefietst. De kinderen vinden het prachtig en wij uiteraard ook. 

Op een dag hebben we een route in gedachte van zo'n 50 kilometer naar de volgende plaats. Lekker rustig aan denken we. Al snel blijkt dat de afstand 80 kilometer is in plaats van 50...de afstanden die staan aangegeven op de kaart en in onze navigatie app kloppen niet. De weg gaat meer de bergen in en we klimmen en klimmen en klimmen....met stijgingspercentages van meer dan 15% . Over eten en drinken hebben we ook niet zo goed nagedacht en als ons rantsoen bijna op is beginnen we hem toch wel een beetje te knijpen...We moeten dus kamperen en gaan op zoek naar een vlak stukje grond. Als we bij een groep blij kijkende mensen vragen om een plekje voor de tent worden we uitgenodigd door een van de mannen om in het huis van zijn broer te slapen in plaats van in de tent. De broer is niet thuis maar zijn vrouw wel en zij zal het goedgekeurd hebben, gaan we van uit. We moeten in hun bed slapen. Dit is een sierlijke  ombouw om een plank... Als we wat "gekeuveld" hebben met de jongen die een beetje Engels spreekt willen we gaan koken maar ook dat hoeft niet omdat we mogen mee-eten met het gezin. Zo zitten we even later met vader, moeder en drie jonge kinderen aan tafel. Het is weer mooi om te zien dat hoe minder de mensen hebben hoe meer ze delen. Al vroeg wordt alles donker, wij zijn bekaf van de zware fietsdag en duiken op tijd op de plank. De volgende morgen begint de haan te kraaien en staat de oudste dochter om vijf uur op en om zes uur stapt ze bij vader achter op de scooter om naar school te gaan. Wij krijgen nog ontbijt aangeboden wat wordt bereid op hout achter in het huis. Dichter bij de plaatselijke bevolking kun je niet komen en we beseffen dat dit weer een bijzondere ontmoeting is geweest...De lucht is adembenemend mooi zo in de vroege ochtend. Aangezien we wat hoger verblijven zitten we boven een wolkendek, prachtig. Het lijkt wel een foto uit een reisfolder. We nemen afscheid van de familie en dan sjezen we eerst een stuk naar beneden en zijn gister bijna vergeten als de volgende steile hellingen zich alweer aandienen....we zijn heel blij als we uiteindelijk Na Hang hebben bereikt!