Het venijn…

“Zo koud als de nachten op het zoutmeer zal het toch niet worden hier?” Dit zeggen we tegen elkaar als we de tent opzetten op 4100 meter hoogte. 12 uur later kruipen we halfbevroren onze “iglo” uit. We zijn zelden zó blij om op te kunnen staan…

In Challapata bezoek we de zondagsmarkt. Het is bizar om te zien hoe groot deze markt is en wat men allemaal verkoopt: van groente en fruit tot vrachtwagenbanden en van gereedschap tot shampoo, kleding en zakken vol met bonen & pasta’s in allerlei soorten en maten. We kijken onze ogen uit en maken er veel foto’s van. Challapata is geen toeristische stad en dat maakt dat wij ook een beetje een bezienswaardigheid lijken. 

Omdat we nog steeds op 3700 meter hoogte vertoeven, eten we hier, net als de locals, in “restaurants” romantisch met onze donsjas aan en voelt onze hotelkamer aan als een koelkast. Na twee dagen rust is het tijd om weer op de fiets te stappen in de richting van Sucre. We hebben gelukkig geen last van hoogteziekte maar hebben het wel zwaar bij het uitfietsen van de stad; we zijn allebei behoorlijk kortademig waardoor we kracht missen,en bijzondere gewaarwording. De cocabladeren die we tot ons nemen bieden ook geen soelaas. En dan te weten dat we twee passen van ruim 4300 meter hoogte over “moeten” fietsen… we gaan het zien.

De natuur is wederom groots en desolaat. Het blijft bijzonder om te zien dat in dit grote niets mensen leven en een bestaan hebben. Vandaag schijnt de zon ook weer uitbundig en aan het einde van de dag vinden we tussen de struiken en een kudde lama’s een kampeerplek. Als we een vlak stukje hebben uitgezocht komt de de eigenaar van het land aanlopen. Hij is gelukkig goed gemutst en we mogen de tent opzetten. Geanimeerd blijft hij kijken en stelt uiteindelijk de vraag of het niet koud is. We zeggen dat we goede slaapmatten en slaapzakken hebben maar of de man dat begrijpt? Gedurende de avond wordt het steeds kouder en om 22:30 uur staat het ijs al in de binnentent… We trekken steeds meer kleren aan en liggen te rillen in onze slaapzak. De thermometer wijst de volgende morgen -20 graden aan…Al het water is bevroren en we proberen ons wat op te warmen aan de opkomende zon en een kop koffie. “Dit nooit meer” zeggen we tegen elkaar maar hoe dan verder? We fietsen eerst naar het hoogste punt van deze reis en bereiken een hoogte van 4324 meter; een overwinning.                                                                                                                                                                     In het volgende stadje besluiten we een taxi te nemen. We zijn daar op het moment dat net de school uit is en we worden omsingeld door heel veel kinderen.

We dachten in 4 of 5 dagen naar Sucre te fietsen maar dat gaat met de hoogte en deze steiltes niet lukken. Patty onderhandelt met een aantal chauffeurs en een half uur later zitten we samen met onze fietsen in de taxi gepropt. Waarschijnlijk flink afgezet maar daarvoor krijgen we wel een dollemansrit; de chauffeur kijkt steeds naar links, neemt de binnenbochten en houdt het gaspedaal goed ingedrukt! Onderweg is het uitzicht prachtig en we hebben geen spijt; zelfs de taxi heeft af en toe moeite om de berg op te komen…

In het dorp Pampus de Ravelo waar we worden afgezet vinden we snel een onderkomen met voldoende dekens voor een warme nacht…Vanuit Ravelo willen we in 2 dagen naar Sucre fietsen. Een afstand van 54 kilometer dus dat moet lukken. Op de helft van de route schijnt een heel leuk overnachtingsadres te zijn. Om daar te komen moeten we echter vanaf de weg nog wel een stuk klimmen over een onverharde weg en dat gaat niet fietsend. Samen duwen we de fietsen één voor één de berg op naar de bestemming. De beloning is prachtig! Een ouder echtpaar, waarvan de man een echte Boliviaan is en de vrouw van Duitse komaf en al 40 jaar in Bolivia leeft, woont hier behoorlijk afgelegen en verhuurt er een cabaña. Deze mensen zijn voor een groot deel zelfvoorzienend met een grote moestuin, beesten en een dakgoot die uitmondt in een bassin. Mooi om te zien hoe zij dit bestaan leiden. Het huisje is van alle gemakken voorzien en heeft vanaf het terras een prachtig uitzicht! We hebben een heerlijk rustige avond en nacht. Met de spulletjes die er zijn eten we zelfs bij kaarslicht.

Op grotere hoogte valt het ons op dat er eigenlijk continue een bepaalde geur onze neus bereikt. Beetje kruidig, lekker. (De één vindt het naar wasmiddel ruiken en de ander doet het aan de mayonaise van de Mac Donalds denken😂). We ontdekken dat dit van de Lechuga plant komt. Als er een man langs de weg deze struiken aan het snoeien is gaat Patty toch eens vragen waar ze dat voor gebruiken. Op de markt ligt het namelijk ook voor de verkoop. Het blijkt gebruikt te worden om mee te koken. Hoe het precies verwerkt wordt is een raadsel en daar komen we na vragen aan de man niet achter. Ook wordt het voor zalf gebruikt zien we later in de stalletjes.

Tijdens de rit richting Sucre beseffen we pas dat we al een hele poos geen bomen hebben gezien. Dit omdat we deze nu wel weer zien langs de route. Naald- en dennenbomen in overvloed, hoe mooi en lekker geurend weer. In ruil daarvoor verdwijnen de lama’s uit het beeld. Die hebben we gedurende een heel aantal maanden mogen bewonderen. In allerlei soorten en maten, met rose strikjes in de oren, op het bord als een lekker stukje vlees en van de wol lekkere warme sokken.

Onderweg treffen we ook regelmatig kuddes schapen aan, mét lammetjes, ondanks dat het hier late herfst is.

De stad Sucre die we de volgende dag bereiken ligt in een soort kom. Ons geboekte appartement ligt meer aan de hoge kant en we hebben vanaf ons balkon een prachtig uitzicht op deze levendige stad. De zonsondergang is prachtig! Sucre ligt op 2800 meter hoogte en heeft een aangenaam klimaat; overdag is het ruim 20 graden en we kunnen ‘s avonds nog lekker buiten zitten, wat een luxe! We horen steeds een luide bel door de stad gaan. Het doet ons denken aan de rijdende ijscoman zoals bij ons maar het blijkt een vrachtauto te zijn vol gasflessen die worden gewisseld bij de winkels en woningen. 

Inmiddels hebben we onze terugvlucht naar Nederland geboekt en die zal vanuit Santa Cruz gaan. Deze stad ligt op 400 meter hoogte dus dat wordt voornamelijk dalen. Denken we. Dit is alleen niet helemaal juist gedacht; we moeten nog wel wat “hobbels” overwinnen als we op de kaart kijken; het venijn zit hem in de staart…Om de stad uit te komen is al een klus met het drukke verkeer en tegen de berg op. 

De natuur verandert nu we lager komen. We zien bananen-, papaja-, palm- en druivenbomen. Velden vol met lente-ui. Een lawaai van jewelste door de vele papegaaien die hier vliegen.                                                             De fietsdagen blijven zwaar; er zitten een aantal lange steile beklimmingen in en voor de rest gaat het voornamelijk op en af. De temperatuur wordt hoger; lekker en ook wel weer wennen om meer te drinken. Zoals benzine-slurpende auto’s van tankstation naar tankstation rijden, fietsen wij van kiosko naar kiosko om water bij te vullen. Na de tweede fietsdag vinden we “lekker doorgewarmd” door de hitte en het zware fietsen een kampeerplek. Meestal zetten we meteen de tent op maar nu zitten we hier eerst een tijdje voor ons uit te staren en bij te komen…

In het eerstvolgende stadje nemen we een dag rust om het Nederlands elftal aan te moedigen. Jammergenoeg helpt het niet.

De volgende fietsdag is het een beetje lastig om een kampeerplek te vinden. Bijna de hele omgeving is afgehekt. We sjorren de fietsen onder een hek met prikkeldraad door en volgen een koeienpad tussen allerlei cactussen door. Als we ‘s avonds voor de tent zitten kijkt een heel aantal ogen ons vanuit het donker aan. Het blijkt een kudde koeien en stieren te zijn; we staan natuurlijk op hun route…We jagen hen de andere kant op en hopen dat ze niet ‘s nachts terugkomen en over de scheerlijnen struikelen. De volgende ochtend worden we gelukkig gewoon weer wakker, niet overlopen door de kudde en kunnen we Patty haar verjaardag vieren tussen de cactussen en koeienvlaaien.                                                                                                                                                                       Het doel voor vandaag is het dorp Samaipata. Het lijkt ons leuk om vanavond deze heuglijke dag af te sluiten met een verjaardags-etentje. Gemotiveerd trappen we de pittige 95 km weg en we laten ons de maaltijd goed smaken die avond!