Legendarisch

Langs de wegen in Argentinië en Chili tref je veel gedenkplaatsen aan voor 'Difunta Correa'. Het verhaal gaat dat Deolinda Correa haar man, die rond 1840 het leger moest dienen tijdens de Argentijnse Burgeroorlog, op de voet volgde. Hij werd namelijk ziek en Deolinda wilde hem niet in de steek laten. Ze was nogal overhaast vetrokken, want het enige wat ze meenam was haar baby en een enkele fles water. In de woestijn van San Juan kwam zij van de dorst om het leven. Een paar dagen later vonden gaucho's haar lichaam met haar baby, wonderwel nog in leven, zogend aan haar borst. Ze begroeven haar lichaam in Vallecito en namen de baby mee. In Vallecito is een groot bedevaartsoord voor haar. Vooral truckers aanbidden haar en zij leggen dan ook flessen water bij de gedenkplaatsen om haar eeuwige dorst te lessen….

Naast Difunta Correa worden er nog veel meer “legendes” geëerd langs de wegen, ieder met zijn of haar eigen verhaal. We zien gedenkplaatsen met “San Expedito” , “ Gauchito Gil”, “Curo Brochero” en Virgen Purisma de Lo Vasquez. Over de laatste zometeen wat meer…

Volledig uitgerust verlaten we na 6 dagen Mendoza. Het is weer even wennen na bijna een week de luxe van een appartement en lekker rustigaan doen. Tussen Mendoza en San Juan schijnt de Ruta 40 druk en weinig inspirerend te zijn dus we hebben besloten een kleine omweg te nemen. Via de zuidkant verlaten we de stad en dat gaat kilometers lang over een heus fietspad! Waar er eerst nog veel drukte is met bewoning, eetstalletjes en ander vertier, fietsen we later op de dag een prachtige en rustige vallei in. We eindigen de dag aan een meer waar we de tent opzetten, koken en een kampvuurtje maken. De volgende (alweer) stralende dag voert ons verder door de vallei langs de Rio Mendoza. De rotsachtige bergen kleuren hier vooral rood maar ook geel en groen, het is echt weer een rijkdom om hier doorheen te mogen fietsen! We lunchen aan de rivier met onze voeten heerlijk in het koele water.

We stoppen voor een foto bij een van de vele gedenkplaatsen van Difunta Correa, mede omdat het net is of hier een hele vrachtwagen met flessen water is geofferd…

Op de camping in het volgende dorp, Uspallata, ontmoeten we de Nederlandse Erik en Patty. Onder het genot van een kop koffie kletsen we over onze avonturen. Erik en Patty hebben hun huis verkocht en reizen met hun (vrachtwagen)camper de wereld over. Over lef, een ander leven en avontuur gesproken; ga het maar doen…

De volgende ochtend zwaaien ze ons uit en vervolgen wij onze weg richting Barreal. We klimmen uiteindelijk naar zo’n 2345 meter hoogte en in de middag steekt er een forse wind op. 1 keer raden uit welke richting…

We ploeteren over de onverharde weg door de lege pampa’s op zoek naar een kampeerplek. Bij een stuk met wat grotere en hogere begroeiing vinden we een plek tussen de struiken en staan zo een beetje uit de wind. De lucht ziet er best dreigend uit maar de nacht verloopt gelukkig rustig. 

De volgende dag is het weer opgeklaard en zoeken we een plek op de camping in Barreal. In veel kleine dorpen bestaat er een camping Municipal. Soms beheerd en soms vrij toegankelijk. Allemaal hebben ze veel barbecues staan.

In het gehucht waar we de volgende dag arriveren blijkt deze gesloten. Het hek is los en Patty gaat even kijken of we hier niet toch de tent kunnen opzetten. Het huisje dat op de camping staat blijkt bewoond en de man geeft aan dat de tent er niet opgeslagen mag worden, helaas. We proberen een ander onderkomen te zoeken. De hospedaje waar we vragen is bezet maar de eigenaresse weet wel wat anders bij een familielid. En zo slapen we deze nacht in een voor ons luxe huisje. De Argentijnen zijn over het algemeen heel aardig en helpen je graag.

De komende 200 kilometer die we gaan afleggen is er los van een wegrestaurant niets te vinden. We zullen een pas over moeten dus met voldoende eten en veel extra water gaan we op pad. Warm en voldaan bereiken we aan het einde van de dag de top op 2250 meter hoogte. Op deze top heeft men een gedenk/bidplaats gemaakt voor de Maagd van “Purisma de lo Vasquez” We hebben de betekenis proberen op te zoeken maar zijn daar niet echt uitgekomen. Er staan een paar hutjes met banken en tafels, een barbecue en fluitketeltje. Het houtskool gloeit nog na. Omdat het al eind van de middag is besluiten we hier de nacht door te brengen. Er stoppen regelmatig mensen om te gedenken en/of bidden. Als het donker en fris wordt kruipen we de tent in en vallen onder toeziend oog van de Maagd in slaap. Denken we…deze legende heeft blijkbaar behoorlijke aantrekkingskracht want gedurende de nacht stopt er regelmatig een auto of vrachtwagen waaruit luide muziek klinkt of is men bezig een niet startende auto aan te duwen. Dit rumoer brengt ons een wat onrustige nacht maar de plek is heel bijzonder dus dat maakt weer veel goed. In de ochtend ontbijten we in onze donsjas en muts op met een mooie zonsopkomst. Door de hoogte blijft het lang fris. We zwaaien de Maagd uit en storten ons in een heerlijke afdaling van zo’n 50 kilometer!

Onderweg komen we een Frans fietskoppel tegen en we wisselen onze avonturen uit; altijd leuk!

Na ruim 100 kilometer vinden we het mooi geweest en zetten onze tent op achter een paar ruïnes tussen de cactussen. We zijn een behoorlijk stuk gedaald en de avond blijft heerlijk zwoel en zo genieten we in onze korte broek van de mooie rode lucht bij zonsondergang gevolgd door een prachtige sterrenhemel. 

De volgende dag is het nog een korte etappe naar San José de Jachal, een iets grotere plaats waar we een paar dagen rust nemen. We hebben 8 dagen achter elkaar gefietst en gaan daar lekker bijtanken. Als we het plaatsje in fietsen is het midden op de dag en lijkt het rustig. Pas om 18:00 uur gaan de winkels weer open en kunnen we wat boodschappen doen. Het blijft vreemd dat het leven hier zo laat op de dag weer op gang komt. De restaurants gaan ook pas om 20:00 of 21:00 uur open. Wij koken lekker in ons huisje en genieten van de tuin en het mooie weer. 

Het straatbeeld in deze plaats word gesierd door het grote aantal “klassieke” auto’s dat er rondrijdt. We verbazen ons erover dat sommige van deze voertuigen nog rijden; ploffend en rokend, geen (of niet aanwezige) verlichting, deuren die los zitten, kofferkleppen die ontbreken of met een touw zijn vastgebonden en ga zo maar door. APK kennen ze hier niet maar de auto’s komen evengoed (bijna altijd) van A naar B.

Na de rust komt weer actie en we fietsen het Ischigualasto National Park in, het heuse Dinosaurus National Park. Aan het eind van de dag vinden we een prachtige kampeerplek een stukje het park in. Op de route hebben we eerder al een dode vogelspin zien liggen maar vandaag loopt er een over de weg…hmmm, de tent maar extra goed dicht houden en hopelijk laten de spinnen en dinosaurussen ons met rust vannacht. Onze tent staat vlak langs een doorgaande weg maar in de avond en nacht rijdt er nagenoeg geen verkeer. De nacht is zo stil, echt genieten. De volgende morgen klimmen we verder door het park en voelen ons zo nietig tussen de massa‘s gesteentes met al zijn mooie kleuren. We voelen ons  een beetje Lucky Luke in het Wilde Westen; cactussen zo groot en zo veel in de droge omgeving. De Daltons en Rataplan komen we echter niet tegen…In de verte zien we een waas van stof tussen de bergen opdoemen. Als we dichterbij komen merken we dat het hier heel hard waait en het zand voor deze waas zorgt. In een gehucht dat bestaat uit een politiepost, een restaurantje en touristen-informatiepunt eten we een broodje salami met (stuif)zand en twijfelen we of we verder gaan fietsen of hier blijven in verband met de storm. We besluiten door te gaan en na 3 kilometer nemen we de bocht de goede kant op en worden we verder geblazen. Zo goed als dat gaat voor vele kilometers, zo slaat ineens de wind weer om en waait hij recht in ons gezicht. Het blijft een bijzondere gewaarwording zo snel als het hier kan veranderen. We ploeteren de laatste 35 van de 132 kilometer dus nog tegen wind in en bereiken het plaatsje Patquia aan het begin van de avond. We nemen een kamer in het enige hotel en kunnen zo dankzij de moderne techniek ‘s avonds om 19:00 uur Ries z’n zus, die Sarah ziet, feliciteren!

De dag erna is de route naar La Rioja mogelijk over de nieuwe of de oude Ruta 38.Het is de enige weg die er is waardoor het druk is met vrachtverkeer. Dat is niet zo gezellig fietsen en we kiezen ervoor de oude Ruta 38 op te zoeken. Oud is het zeker; een weggetje dat ook als vuilnisbelt wordt gebruikt lijkt het wel en de scheuren in het asfalt liegen er niet om. Het is er daarentegen lekker rustig, we zijn de enigen. Als er na 10 kilometer ineens een hek staat houdt de oude Ruta 38 voor ons op. Het is alleen nu wel de vraag hoe we op de nieuwe kunnen komen… Het hek passeren doen we niet maar we slaan een zandweg in waar autosporen lopen en we hopen dat deze ons naar de grote weg leiden. We ploeteren door het zand, fietsen is niet te doen dus lopen dan maar. Naast dit spoor staan struikjes met daartussen een looppad voor vee. Dan daar maar tussendoor laveren. Als we na 3,5 kilometer en gehavend door de prikkelbossen bij een hek komen kunnen we de drukke maar goed begaanbare weg oprijden. Leuke ervaring, beetje omslachtig.

Op naar de stad! In La Rioja verblijven we in een appartement midden in het levendige centrum. We zitten ‘s avonds tot laat op het terras zo lekker is het nog qua temperatuur. En dan is het 1 mei; dag van de Arbeid, nationale feestdag in Argentinië dus alles gesloten. Op het plein wordt een toespraak gehouden en mensen kunnen ergens gratis een maaltijd verkrijgen waarvoor ze rustig een uur in de rij gaan staan. Onze koelkast is helemaal leeg en we dachten vandaag weer te kunnen inslaan maar niet op gelet dat het een feestdag zou zijn. Gelukkig is er bij uitzondering een kiosko open en kunnen we iets kopen. Wat is het in Nederland toch een luxe dat er altijd wel een winkel open is en dat de zondag niet meer zo zondag is als vroeger. Dat houden ze hier in Argentinië nog wel in ere.