Adembenemend…

“He who rushes Patagonia, wastes time” oftewel “Hij die Patagonië haast, verspilt tijd”

Als we na een rustdag Cochrane uitfietsen worden we meteen getrakteerd op een paar forse klimmen. De tweede klim heeft veel los gravel dus oppassen geblazen…

Na de klimmen volgt er een vlakker stuk langs een rivier die zo blauw ziet dat het bijna niet echt lijkt. In een gehucht stoppen we voor een ijsje en vervolgen onze tocht. De lucht ziet er dreigend uit en als het begint te spetteren trekken we snel ons regenpak aan. Net op tijd want de hemelpoort gaat (gelukkig maar kort) open.

Aan het eind van de dag vinden we een kleine camping bij een oude dame. We kunnen onder een shelter kamperen en de keuken en openbare ruimte gebruiken. We sprokkelen hout op haar terrein en stoken de kachel lekker op terwijl het buiten regent. De volgende ochtend schijnt de zon en we fietsen deze dag door overweldigende natuur met fraai besneeuwde bergtoppen, prachtige meren en rivieren! In het toeristische dorp Rio Tranquilo vragen we bij de laatste camping die we proberen een plaats voor de tent. Die heeft mevrouw niet maar ze verhuurt wel een kamer voor een prima bedrag. We slapen in een soort container en kunnen douche en toilet gebruiken; helemaal goed!

De wasbord weg die we de volgende ochtend voorgeschoteld krijgen is zo slecht dat we echt alle kanten op stuiteren. Er is geen goed stuk te vinden…we laten wat druk uit de banden lopen en dan gaat het een stukje beter. Aan het einde van de dag na zo’n 60 kilometer zijn we er midden in een steile klim helemaal klaar mee. We vinden een prachtige kampeerplek midden in het bos. We wassen ons in de beek, zetten de tent op en maken een eethoek en keuken van gezaagde boomstammen.

Vlak voordat we de volgende dag in Cerro Castillo aankomen gaat de weg over van gravel in beton/asfalt. Wat een heerlijkheid! Er volgt een afdaling en we “belanden” weer in heel bijzondere natuur; ruig en groots! Het is hier geen half uur hetzelfde en vaak overweldigend. Omdat de tent ‘s morgens nat is ingepakt zetten we deze onderweg snel even op in een parkeerhaventje want je weet maar nooit of dat drogen anders nog gaat lukken. Weer inpakken en wegwezen.

Op de camping in Cerro Castillo vinden we een mooie plek naast de “kantine” een beetje uit de wind. Rondom uitzicht op de bergen. Als daar ‘s avonds een feestje is “genieten” we mee van de geur van gebraden lam, gezang en de accordeonmuziek. We draaien de oorpluggen nog maar wat verder in en vallen uiteindelijk in slaap…

Vanuit Cerro Castillo wacht ons een klim van 15 kilometer. Op te top van 1100 meter fietsen we tussen de besneeuwde bergtoppen. Adembenemend mooi (en onderweg af en toe ook adem(be)nemend steil) Het is hier zo bijzonder; we kijken elkaar aan en beseffen ons dat we rijk zijn hier te mogen fietsen…

In het gehucht El Blanco is een kleine camping met een shelter om uit de wind te kamperen. We worden enthousiast ontvangen door een oudere dame en tijdens onze “conversatie” meldt ze dat we wel in de openbare ruimte mogen slapen vanwege de harde wind. Helemaal goed! Als een uur later haar dochter (en dus de werkelijke eigenaresse) thuiskomt blijkt dat we haar moeder niet helemaal goed hebben begrepen en we mogen niet in de keuken slapen omdat er meer mensen kunnen komen, dus zetten we de tent op onder de shelter….

Na de dagen op de ripio’s (wasbord wegen) doen we bij aankomst op de camping even een huppeltje op het terrein om de ingewanden weer op de juiste plaats te brengen.

Dan op naar Coyhaique; de grootste stad aan de Carretera Austral. De route er naartoe is prachtig langs grasweiden en tussen rotspartijen door. We hebben besloten hier 4 nachtjes te blijven om de lijven wat rust te gunnen na 6 dagen fietsen. Heerlijk idee bij voorbaat en als de deur van “ons huisje” opengaat een heel fijne beslissing. We slenteren wat door de stad, doen inkopen voor de komende etappes en kijken regelmatig op de kaart voor de komende tijd. Eigenlijk is er te veel keus wat het moeilijk maakt om een beslissing te nemen. Het weer is de dagen dat we in Coyhaique zijn heerlijk; we zitten zelfs in hemd en korte broek in de tuin…lijkt wel vakantie. 

Als we na 4 dagen weer op de fiets stappen is het fantastisch fietsen; We nemen een stuk alternatieve route over de X-240 in verband met slechte weg op de Route 7. Glooiend, een goed wegdek, mooie natuur vol varens, bamboe, lavendel, rozenbottel en fuchsia’s. Echt genieten. Het lijkt soms alsof je bij oma over de vensterbank fietst😂. We belanden aan het einde van de dag op een camping bij een oude dame die uiterst vriendelijk is en een super kneuterige stek heeft. We mogen de tent onder een afdakje van golfplaten zetten, een gezamenlijke ruimte met houtkachel en keukentje is voor gebruik. We ontmoeten een vader & zoon uit Nederland die met een 4WD camper reizen en een Argentijnse jongen die zich ook op de fiets verplaatst. We vertrekken de volgende ochtend laat omdat het regent, en blijft regenen dus toch maar opstappen. We besluiten een stukje alternatieve route te doen; onverhard en behoorlijk hobbelig, maar wel heel mooi langs de rivier. Het blijft maar regenen en we worden koud. Langs de route is een camping met refugio (soort hut waarvan de invulling heel wisselend van kan zijn). Deze hut heeft bedden, een houtkachel en geen elektra. De gastvrouw steekt de kachel aan en komt even daarna met een kruiwagen vol brandhout aanlopen. Wij maken er binnen no time een bende van; overal waar een haakje is of waar we een haakje kunnen maken hangen we spullen te drogen. In de nacht draaien we ploegendienst om de kachel brandend te houden. De volgende morgen is alles droog behalve buiten… We wachten en wachten en stappen uiteindelijk toch maar op. In het eerstvolgende dorpje Villa Amengual blijven we overnachten. Daarvandaan fietsen we een dag later naar Puyuhuapi. Het zou volgens de berichten een droge dag worden maar dat is niet het geval…We fietsen de hele dag in de regen. De regenpakken blijken niet bestand tegen zoveel water en we zijn tot op de laatste draad toe nat. Bij een camping onderweg kijken we naar een plek of kamer maar daar zal niets drogen en het ziet er ook niet al te fris uit… Na kort overleg besluiten we de laatste 22 kilometer dan nog uit te fietsen. Nat en koud zijn we toch al. We bereiken ons oorspronkelijke doel van vandaag en stranden bij een leuk hostel. De kachel brand op volle toeren en zo kunnen we alles te drogen hangen. We hebben weer mooie gesprekken met de andere gasten hier, eten een lekker maaltje en gaan tevreden naar bed…