Schipper mag ik overvaren?

Een mens wacht ongeveer 15.000 uur in z’n leven. Wachten in een wachtkamer, wachten tot een telefoon wordt opgenomen, wachten tot het eten klaar is. We wachten wat af. Wij halen hier het gemiddelde in ieder geval niet omlaag.

De volgende “stop” voor ons wordt El Chalten waar we de wandeling naar Monte Fitz Roy willen gaan doen. De afstand naar dit dorp is 215 kilometer en dit willen we in twee dagen gaan fietsen. Als het een beetje meezit met de wind tenminste…

Om 8:00 uur zitten we op het zadel en er staat nagenoeg geen wind. De natuur is weids en weer prachtig en we hebben rond lunchtijd al 65 km afgelegd, dat gaat lekker! Als we de pasta achter de kiezen hebben en weer opstappen steekt er toch weer (zoals heel vaak na het middaguur) een ferme wind op. We trappen toch stevig door en doen dit kop over kop zodat we om en om wat uit de wind fietsen. De zon schijnt uitbundig en de omgeving prachtig. Aan het eind van de dag hebben we de helft van ons doel erop zitten en vinden een (de enige) camping met een warme douche! We dineren lekker buiten in de korte broek en duiken daarna moe maar voldaan de tent in.

De wekker staat de volgende ochtend vroeg, we willen om 6:30 uur op de fiets zitten vanwege de voorspelde wind. Deze zou in de ochtend zwak moeten zijn dus dan kunnen we (kilo)meters maken. De weersvoorspelling blijkt niet helemaal te kloppen en na een kwartier fietsen we alweer tegen een forse wind in… 

De zon die een rode gloed verzorgt op de besneeuwde bergtoppen is adembenemend en zorgt voor de nodige “oohs en aahs“. Het begin van de Andes is een feit.  Na 20 km tegenwind in boksen slaan we linksaf richting El Chalten en hebben de wind schuin in de rug! Rond een uur of 4 in de middag rijden we het dorp in en genieten bij ons hostel van een welverdiend glas bier!

De volgende ochtend staat de wekker weer redelijk vroeg (het lijkt wel werk). We gaan de wandeling naar Monte Fitz Roy doen en het advies is om vroeg te starten omdat het de heen en terugtocht een dag in beslag neemt. Het is een stralende dag en samen met veel andere enthousiastelingen wandelen we naar het op 1200 meter gelegen bergmeer. De uitzichten zijn prachtig en na 800 meter klimmen bereiken we het Laguna de los Tres en een indrukwekkend uitzicht op de bergtop!

Vanuit El Chalten staan ons een paar bijzondere etappes te wachten.

We fietsen door een prachtige vallei en houden steeds zicht op de Fitz Roy. 

Om bij de start van de Carretera Austral (De weg naar het Zuiden) te komen moeten we twee meren oversteken per boot en één keer een stuk met de fiets lopen over een zwaar bospad en een grensovergang naar Chili.

In de loop van de middag komen we aan bij het meer en vragen naar de afvaartstijden van de boot. Deze zijn van te voren niet bekend in verband met het weer (wind). We krijgen te horen dat de boot de dag erna om 16:00 uur zal varen. Dat wordt dus 24 uur wachten. We genieten van de zon en zetten de tent op naast de rivier. De volgende dag stormt het flink en we hopen dat de boot zal vertrekken die middag. Om 16:00 uur mogen we aan boord samen met drie wandelaars en twee andere fietsers; Ben uit Engeland en de Duitse Lukas. Na een woelige tocht van 50 minuten meren we aan en kunnen we op een prachtig veld onze tenten opzetten. Op dit terrein bevindt zich ook de post om Argentinië uit te stempelen. De volgende ochtend is dit snel geregeld en beginnen we met Ben en Lukas aan de “wandeltocht” door het bos. Een soort hike with your bike…De voortassen hebben we op de rol gebonden en één als rugzak gemaakt omdat we anders niet door de smalle geulen kunnen komen. Het gaat heel steil op en af en we moeten over boomstronken en door riviertjes en modder. Schoenen steeds weer aan en uit. De heren helpen ons regelmatig met het naar boven duwen van de fietsen en samen tillen we onze tweewielers door en over de riviertjes. Na 4 uur ploeteren kunnen we weer fietsen! Bijzonder om te zien is dat midden in de bossen de borden “Tot ziens Argentinië” en “Welkom in Chili” staan. Bij de Chileense grenspost die daarna volgt zitten we een half uur voor Jan met de korte achternaam te wachten terwijl de paperassen al gereed zijn. Men wacht zogezegd op een akkoord van de Internationale Politie…

De kampeerplek die volgt is supermooi aan het meer en geeft weer een beetje “einde van de  wereld” gevoel. Hier vandaan zullen we weer een boot moeten nemen om het Lago O’Higgins over te steken. Ook hiervan zijn de vaartijden onduidelijk. We zijn blij als we horen dat de boot de volgende ochtend om 9:00 uur gaat. Om 8:30 uur zitten we in het “haventje” en wachten op de boot…de boot komt echter pas om 11:30 uur aan. Tijd is relatief hier. 

Er zijn vervelendere plekken om te wachten en we vermaken ons met lezen en kijken naar de prachtige vergezichten, die veranderen per minuut en vervelen nimmer. We laden de fietsen en bagage op en in de boot en 1,5 uur later meren we aan in Villa O’Higgins. Voor ons HÉT begin van de Carretera Austral maar eigenlijk officieel het eindpunt van de route.

Het is een dorpje van niets, zo’n 625 inwoners en vooral ingericht op het toerisme. Het dorp bestaat officieel sinds 1966. We vinden een gezellig hostel en verkennen het dorpje en knutselen wat aan de fietsen. Het is er erg rustig en stil mede omdat er weinig verkeer is (het loopt dood dus er is alleen bestemmingsverkeer of auto’s die het “Fin de Carretera Austral” bord willen bezoeken)

De dag van vertrek starten we op een gravelweg voor de komende 500 km. We rijden tussen de bergen, langs meren in alle stilte. Wat een weelde! En, geen wind, hoe zalig, bijna onwerkelijk. De klimmen liegen er niet om, steile hellingen zijn er in overvloed. Rond de lunch begint het te regenen en schuilen we in een refugio om daar een broodje te eten. Na 50 km gaan we op zoek naar een plekje voor de tent. Bij een refugio met houtkachel zetten we de tent op en stoken we een lekker vuurtje op, wat een luxe. Tegen acht uur kloppen er nog twee andere fietsers aan die hier ook willen slapen. Wij gaan in onze tent en zij slapen in de hut bij het vuurtje. De volgende morgen pakken we alles nat in en gaan weer op pad. Ook vandaag weer steile klimmen, geen regen meer en op naar de ferry in Rio Bravo. Aan de overkant gaan de klimmen onverminderd door (20% is geen uitzondering) en we zijn helemaal kapot. We vinden een plekje voor de tent pal aan de weg maar dat is niet erg want hier rijdt alleen verkeer dat naar de boot moet en die gaat niet meer na 19 uur….heerlijk rustig dus in de nacht. Ook hier stoken we een fikkie voor de gezelligheid en voor de warmte en de volgende morgen begint het genieten echt. Na één flinke klim waar we allebei lopend boven komen is het na iedere bocht een ander prachtig uitzicht….hier zijn we voor gekomen! We stuiteren in twee dagen naar Cochrane over stoffige wasbord wegen en verwonderen ons nog steeds dat alles op de fiets blijft zitten en heel blijft. En dan….4km voor het plaatsje is er ineens asfalt….hoe blij kun je daar van worden? Heel blij! En dan ook nog een afdaling, joehoe!!