Adembenemend 2

“Weet jij een titel voor ons nieuwe blog?” vragen we aan elkaar al fietsend door niemandsland.

Een titel bedenken voor het blog is soms een hele tour…om het nu “Adembenemend 2” te noemen is misschien een beetje saai maar of het zou volstaan, dat zal straks blijken.

Terug in de tijd….vanaf Puyuhuapi is het een aantal dagen een vast ritme; opstaan, ontbijten, inpakken, regenpak aantrekken, hele dag in de regen fietsen, hostel zoeken, de boel te drogen hangen, eten en naar bed. De stukjes natuur die we door het wolkendek kúnnen zien, blijven prachtig!

Na 6,5 dag regen en het besluit te hebben genomen om een stuk met de boot en bus af te gaan leggen, wordt het droog en schijnt de zon….weer een twijfelmomentje; gaan we de Carretera Austral uitfietsen of toch niet?? We houden vast aan de keus om met de boot naar Puerto Montt te gaan. Gelukkig regent het de volgende ochtend weer 😂.

In Chaiten eindigt voor ons de Carretera Austral. We overnachten er in een gohostel dat wat viezig is. De eigenaresse is super aardig en heeft twee nogal langharige honden rondlopen. Grappig om te melden is dat de onderkomens hier allemaal nog wollen dekens op de bedden hebben. De dekens in dit etablissement ruiken naar hond….

We laten de enorme rabarberplanten en varens achter ons, op naar een nieuwe omgeving!

Vanuit Chaiten nemen we de ferry naar Puerto Montt. Na een tocht van 9 uur komen we in het donker aan en moeten we het appartement zien te vinden…Het adres hebben we niet opgeslagen en als we de eigenaar bellen komen hij en z’n vrouw ons ophalen en rijden voor ons uit naar het appartement; wat een service!

In Puerto Montt laden we lichamelijk weer op, we bekijken de stad en bezoeken een heel leuke vismarkt! De volgende dag fietsen we in alle vroegte naar het busstation en laden onze fietsen in. Het was nog even spannend want van de vele busbedrijven wilde er eigenlijk niet één de fietsen meenemen. “Het hangt van de chauffeur af en hoeveel mensen met bagage meegaan” zegt de jongen bij de balie. Wij staan dus heel vroeg startklaar en na enig tegenspartelen van de chauffeur maar meewerken van zijn assistent laden we de fietsen onderin de bus. Vijf uur later komen we aan in Temuco waar de zon schijnt en het zo’n 25 graden is; heerlijk! Goede beslissing genomen!

Het landschap is totaal anders, er is geen andere toerist te bekennen en we fietsen door het “echte” leven.  Er is veel akkerbouw en fruitteelt in dit gebied. Appels worden volop geoogst en dat is leuk om te zien voor de fruittelerszoon!

Ook zijn er in dit gebied heel veel eucalyptusbossen wat niet alleen bijzonder is maar ook heerlijk ruikt. Een kampeerplek vinden is lastig; alles is afgehekt. De tent moet toch ergens staan en na wat speurwerk vinden we een doorgang. We maken het hek open en fietsen en stuk het eucalyptusbos in. Op een open stuk kunnen we prachtig kamperen en mooi uit het zicht staan. De wind is stevig deze avond maar de hoge bomen vangen de wind en wij hebben er geen hinder van. Dat het de godganse nacht regent is dan wel jammer. In goede samenwerking werken we alle spullen weer op de fiets en vertrekken weer uit het geurende bos. Als we tegen de middag in een klein plaatsje arriveren zetten we op de stoep de tent even op om te drogen. 

Een paar dagen later bereiken we Los Ángeles; een klein stadje waar het leven op straat plaatsvindt. We lopen ‘s avonds een rondje en komen op een markt uit. Mais, groene tomaten en vis, van alles wordt er aangeboden. Ook een lekkere spies met grote stukken vlees en die laten we ons goed smaken…De man van de kraam waarschuwt ons wel dat we goed op onze spullen moeten letten. Er lopen veel zwervers en dronken gasten en als de duisternis invalt korten we ons pad in en gaan naar ons veilige huisje. 

Mooi om te zien is dat in Chili de zondag nog echt een vrije dag is. De meeste winkels zijn gesloten en mensen gaan netjes gekleed naar de kerk. Wij stappen daarentegen maar weer in ons kloffie op de fiets. We hebben besloten via de Paso Pichachén de Andes over te steken en hebben veel eten ingeslagen om de komende dagen door te komen. Op internet is er weinig informatie te vinden over deze pas; weer een beetje avontuur dus….De eerste dag is nagenoeg vlak over verharde weg. De dagen daarna, die zijn eigenlijk onbeschrijflijk maar dat gaan we toch proberen; Achter iedere bocht ligt een verrassing. We beginnen met watervallen en naaldbomen om vervolgens tussen de rotspartijen door te fietsen met de kleuren blauw-groen, rose en bruin. De rivier meandert in de diepte met ons mee. Terwijl we al dit moois mogen aanschouwen hebben we continue uitzicht op de besneeuwde top van de Velluda vulkaan. Langzaamaan verandert de ondergrond in zwart lava-gesteente. Onderweg komen we nagenoeg geen auto’s tegen. De weg is vanaf hier onverhard en soms in slechte conditie. Aan het einde van de dag gaan we het “gebaande” pad af en vinden een prachtige plek aan de rivier met uitzicht op de vulkaan. De prachtige sterrenhemel die we ‘s avonds voorgeschoteld krijgen maakt deze dag compleet; mooier wordt het niet! Als we de volgende morgen bij het grenskantoor van Chili aankomen moeten we het verkregen formulier uit Villa O’Higgens (begin van de Carretera Austral) inleveren (=bewijs van inkomen Chili). De dame op kantoor vraagt naar ons paspoort en waar we het land zijn ingekomen…(dat staat op het papiertje), vervolgens vraagt ze waar we vandaan komen (dat staat in het paspoort toch?), welke kleur onze fiets is (waar hangt de camera van Bananasplit vragen wij ons af). Richard mag het land verlaten en Patty moet nog even naar een volgend loket van de dame. Bij loket 2 geeft de man aan dat het niet nodig is (is alleen voor controle bij inkomen van het land). Bij terugkomst bij de dame op kantoor bedenkt ze ineens dat Patty ook op de fiets is en dat dat ook niet nodig was…goedemorgen! Tot ziens Chili. 

Op naar de top…en dat is een heuse klimpartij naar uiteindelijk 2062 meter hoogte. We maken er zo nu en dan een hike & bike van zo steil als het is. Maar dan…het laatste stuk is weer te fietsen en we komen voldaan boven. Dit is precies de grens tussen Chili en Argentinië met een prachtig uitzicht aan beide kanten! We dalen af naar de grenspost van Argentinië. Ook hier is het weer een lachwekkende vertoning; we melden ons in het gebouw van de gendarmerie, de man vult een strookje papier in en verwijst ons naar kantoor (een keet), daar neemt een heel vriendelijke man ons paspoort aan, vult ook iets in op het strookje en zet een stempel en vertelt ons dat we naar het volgende “kantoor”(keet 2) mogen gaan. Daar staat de man van de douane het grasveld te harken en een fikkie te stoken. In het kantoor meldt hij dat we 5 uur onderweg geweest zijn…mmm, ok, dat is allemaal digitaal vastgelegd dus en vandaar de kleur van de fiets ook gevraagd misschien? Hij zet de derde stempel op het strookje en geeft aan dat we weer terug mogen naar kantoor 1. Dit is echt voor ons niet voor te stellen; 3 mensen, 3 kantoren, 1 strookje papier. Maar we mogen Argentinië in! Dat gaat nog niet zonder slag of stoot want er wachten ons nog een paar pukkeltjes om te overbruggen. De percelen zijn hermetisch afgehekt en het vinden van een plekje voor de tent is nog best lastig. We vinden uiteindelijk een fijn plekje onder de bomen aan de rivier, heerlijk om je even te wassen met koud water na een zonnige dag. De weg is alleen naar de grens en die gaat om zes uur dicht dus we verwachten niet dat er veel verkeer zal passeren. We liggen op tijd in bed en dan stopt er een auto. Een vrouwenstem roept naar ons. We houden ons even stil maar de vrouw blijft roepen. We blijken op een stuk privé grond te staan en dat mag niet. We vertellen haar dat we morgen vroeg weer zullen vertrekken en dan is het ok en stapt ze weer in haar auto. De volgende morgen fietsen we weer door een allemachtig prachtig stuk van wat meer grasland en zand. De voedselvoorraad slinkt en we zijn iets langer onderweg dan we gedacht hadden. In de gehuchtjes die we passeren zijn de winkeltjes die op Google staan er niet en dat geeft wel een beetje spanning. Gaan we het halen deze dagen? Drinkwater halen we uit de riviertjes dus dat is gelukkig geen probleem. We hebben nog één dag te gaan en één dorpje waar iets zou moeten zijn. Dat klopt; een supermarkt maar die is nu dicht en gaat pas over anderhalf uur open. We willen hier niet op wachten want alle kilometers die we vandaag maken hoeven morgen niet. Bij navragen blijkt er nog een kiosko te zijn en daar slaan we in voor de laatste etappe. We vinden een slaapplaats achter twee gebedshuisjes. Weer bij een stroompje water uit de bergen dus prima (lekker wassen en water aanvullen). We zetten voor de laatste etappe een wekker om vroeg te vertrekken en een beetje op tijd in de eerstvolgende stad Chos Malal aan te komen. Dat vroege opstaan wordt beloond met een prachtige zonsopkomst, bergen in de zon en de heerlijke stilte van de vroege ochtend. Het is net of er een fluwelen deken over de bergen ligt. Een passerende automobilist biedt ons heel aardig een banaan en mandarijn aan. We voltooien de laatste negenendertig kilometer op de onverharde weg en dan de laatste acht kilometer over asfalt, je vergeet heel snel de wasbordjes. Voordat we de stad in mogen fietsen worden we staande gehouden door de politie. Of we de paspoorten willen laten zien en waar we naar toe gaan. Prima, gedaan, toedeloe. Nu lekker een paar welverdiende (vinden we zelf) rustdagen. Eerst een lekker stuk vlees eten vanavond😋.