Lake Poehé

“Who wants to live forever?” zingt Freddy Mercury ons toe vanaf de playlist. Voor eeuwig hoeft niet, maar voorlopig nog wel een tijdje... Daarom besluiten we, na twee valpartijen, een stuk met de bus af te leggen omdat er niet meer te fietsen is met de storm die de hele nacht waait en voor de komende dagen ook weer voorspeld is…

Terug naar Puerto Natales; We verblijven 3 nachten in een “echt” hostel: een heel aardige eigenaar, een gemoedelijke sfeer en een rommelige keuken. We doen de was, inkopen voor de volgende etappes en gaan lekker uit eten! Wat een luxe! Ook drinken we uitgebreid koffie met Rob en Emma, een Nederlands stel dat we bij de ferry hiernaartoe hebben ontmoet en delen onze ervaringen. Zij rijden ook op Santos fietsen.

Na de rustdagen fietsen we door het nationale park Torres del Paine. We rijden vanuit de pampa’s het berglandschap in. Het gaat stevig op en af en de natuur is prachtig; in de verte zien we het bergmassief oprijzen. De vele steile klimmen maken dat we aan het einde van de dag redelijk opgebrand zijn. Vlak voor de ingang van het park “mogen” we kamperen volgens de heren achter de balie. We slaan ons kampement op tussen de bomen een beetje uit het zicht van de weg en uit de eventuele wind. 

De volgende ochtend mogen we inchecken in het park. Dit moet online en een van de werknemers helpt ons. We schrikken van de (hoge) entreeprijs en nog meer wat wij als “foreigner” moeten betalen ten opzichte van een Chileen(3x zoveel??). Zestig-plussers betalen de helft. Na het invullen van onze gegevens inclusief geboortedatum vraagt de bediende of we boven de 60 jaar zijn. Als we voor de grap “ja” zeggen vult hij dit in en gaan we dus voor de helft van de prijs het park in….

De wind wakkert snel aan en als we na 15 km een van de weinige campings bereiken zetten we de tent op en doen de rest van de dag lekker rustig aan. De camping die aan Lake Pehoe ligt heeft allemaal shelters waaronder je uit de wind kunt kamperen. Echt ideaal met de storm die er staat. Ook de zon schijnt nog een poosje en daar genieten we van. (We hebben de klinkers van de naam van het meer al snel in andere volgorde geplaatst, zoals het voelt).

In de nacht waait het hard en heeft het ook geregend. We gaan op pad en onze fietsen zijn binnen korte tijd grijs in plaats van het oorspronkelijke zwart. Het gaat al snel steil op en af maar wel lekker de wind in de rug, we worden de beklimmingen zo een beetje opgeholpen. De gravelwegen worden hier gevoelsmatig zonder enige bocht over de heuvels gelegd. Stijgingspercentages van 15% plus zijn meer regel dan uitzondering. Na enige tijd begint het te stormen. Zo hard dat we beide onderuitgaan. 

Normaal gesproken komt na een klim de beloning middels de afdaling. De afdaling komt, maar de fietsers onder ons weten; dat bij een afdaling van zo’n 14% MET TRAPPEN 6km/uur halen niet als een beloning voelt… 

We houden vol en belanden uiteindelijk bij de uitgang. We eten een broodje en denken na over hoe verder. Volgens onze navigatie zou de weg redelijk vlak moeten zijn en ook de wind hebben we als het goed is in de rug. Dit blijkt te kloppen en zo ziet de wereld er al fietsend heel anders uit….en voelen we ons weer een beetje blij.

Vandaar een tussendoortje; definitie van “BLIJ”= “een positieve emotie bij mensen of dieren, een tevredenheid met de omstandigheden of omgeving. Wie blij of gelukkig is, ondervindt geen gebrek of stress, heeft positieve gevoelens over de omgeving of zichzelf en heeft dan ook geen grote behoefte om de omstandigheden te wijzigen.”

We kunnen weer rustig om ons heen kijken en genieten van de uitzichten. Even verderop is men bezig om een nieuwe weg aan te leggen. We fietsen op de gravelweg ernaast en die is nogal hobbelig te noemen. Een wegwerker gebaart ons dat we op de nieuwe weg mogen gaan fietsen en zo zijn wij (gevoelsmatig) de eerst weggebruikers op deze prachtig geplaveide betonweg! Als we bij de splitsing komen en afslaan gaat Patty door de harde zijwind bijna nog een keer onderuit. Reden om te stoppen voor vandaag. We vragen bij een Estancia. De tent mogen we opzetten naast het huis van de Gaucho. Is niet echt handig in de wind. Na wat doorvragen mogen we in z’n huis overnachten. Bij binnenkomst valt meteen het karkas van een lam op dat op tafel ligt. Ook is het mooi om te zien hoe men hier leeft en hoe weinig ze nodig hebben. De houtkachel heeft het kwik in huis naar 30 graden gestuwd, de onderbroeken en sokken hangen erboven te drogen. 

Ondertussen is windstil geworden….

We staan vroeg op de volgende ochtend en met bijna geen wind fietsen we richting de Argentijnse grens. De omgeving is weids en prachtig! Beide grensovergangen (Chili uit en Argentinië in) verlopen vlot. De temperatuur bereikt zomerse waarde en we fietsen voor het eerst in korte broek. Onze volgende overnachtingsplek is achter een politiebureau en “administratiekantoor” in de middle of nowhere. We zetten de tent op, koken en zitten nog even lekker in korte broek buiten de tent te lezen. We hebben een lekker rustige avond. Dat verandert in de nacht als het opnieuw begint te stormen en regenen. Het wordt een zeer onrustige nacht waarin we bijna geen oog dicht doen. Systematisch pakken we in de ochtend de tent in. We bedanken hem dat ie is blijven staan en nog heel is. We ontbijten in een open schuur waar de eigenaar van de gebouwen de kachel heeft opgestookt. Na veel twijfel en vragen gaan we toch op pad. Als Patty na 100 meter op de gravelweg omver is geblazen met fiets en al, is het genoeg geweest. Het is levensgevaarlijk om nu te gaan fietsen.

Een Spaans stel op een tandem heeft hier ook overnacht en is de tegenovergestelde richting aan het fietsen. Zij hebben vandaag vol tegenwind. Na de valpartij te hebben gezien regelen zij een busverbinding naar Puerto Natales. De man van het “administratiekantoor” regelt voor ons ook dat er een bus hier op deze plaats voor ons gaat stoppen. We moeten dan wel wachten tot een uur of vier/vijf geeft hij aan. We verblijven deze dag in de schuur bij de kachel. Ries sprokkelt her en der brandhout vandaan dus we zitten warm. In de middag komen de twee Zwitserse jongens en het Franse stel op de tandem, die we al eerder hebben ontmoet onderweg, aangewaaid. Vol adrenaline vertellen zij hoe hun tocht deze ochtend is geweest voor de wind. Ze gaan vanaf hier ook niet verder in verband met het gevaar en hopen mee te kunnen met dezelfde bus. Zo zitten we met z’n zessen om de kachel verhalen uit te wisselen onder het genot van verse koffie en een broodje. Als om kwart over zes de bus eindelijk arriveert, ook deze heeft last van de harde wind, passen alle fietsen erin en mogen we mee. Al met al een lange, enerverende en gezellige dag. 

Nu twee dagen eerder in El Calafate om de gekneusde ribben rust te gunnen. We hebben vanuit ons raam een prachtig uitzicht op een eiland in het Lago Argentino. Na wat rust gaan we de volgende dag de toerist uithangen. We bezoeken de Perito Moreno Gletsjer. Deze gletsjer is 30 km lang, gemiddeld (boven water) 60 meter dik en eindigt in een fjord waar de breedte 5 km is. Er is een wandelpad aangelegd waar vanaf je de gletsjer kunt bewonderen. Af en toe horen we de gletsjer kraken en in de loop van de dag breken er door de warmte af en toe stukken af. Dit gaat met heel veel geweld en is indrukwekkend om te zien. Al met al een geslaagde dag!