Pampa’s

In Argentinië en Chili leven gemiddeld 16 inwoners op een vierkante kilometer (in Nederland is dit 529). Geen wonder dat we onderweg nagenoeg niemand tegenkomen…

Vanwege de hevige wind waar we ons vorige verhaal mee afsloten zit er toch een klein beetje angst in om weer op pad te gaan. Wat als? Hoe hard zal het waaien? Wat als het weer zo zal gaan? Beetje onzeker zijn we er wel van geworden. Na 3 nachtjes bijkomen in Rio Grande gaan we toch weer op pad….We houden de weerberichten in de gaten en besluiten vroeg te vertrekken, dit wordt uiteindelijk iets later (we zijn geen vroege starters en 5 uur vertrekken gaat ons toch echt te ver). We lezen berichten dat het ongeveer 5 dagen fietsen is naar Punta Arenas (afhankelijk van de wind) dus we slaan een flinke voorraad eten en water in. Om 7 uur vertrekken we vol bepakt richting de Chileense grens. De wind valt reuze mee in vergelijking met zondag. In San Sebastián (1) komen we bij de Argentijnse grens aan, daar krijgen we een formuliertje met de datum van uitreizen. Vervolgens fietsen we 14 km verder door een stukje niemandsland tussen Argentinië en Chili. Opvallend is dat het wegdek hier ineens heel slecht is; veel gaten in het asfalt. Dan komen we in San Sebastián (2) bij de Chileense grens. Daar zitten 3 heren achter een balie, allen even niet blij kijkend en met het hoofd gebaren waar we ons moeten melden, ook goedemiddag! Meneer 1 stempelt het formuliertje, wijst dat we dan naar loket 2 mogen, daar nog een stempel en toegang tot Chili is geregeld. Nu nog een formulier invullen of we vers voedsel  mee hebben…..Dat is wel even een dingetje want we hebben net voor 5 dagen eten ingeslagen omdat er op de route geen dorpjes met winkels zijn, en daar zit  ook verse kaas, vlees, groente en fruit bij.  We hebben een en ander tussen de kleding gestopt maar spannend is het wel want er staat ook een scanapparaat. Toch eerlijk een “ja” ingevuld en dan vraagt de vriendelijke jongeman of we groente of fruit bij ons hebben. Ja dus. “Dat moeten we dan even opeten of inleveren” geeft hij aan. Buiten staat een dame van de douane en wil al in onze tassen gaan kijken. We geven aan dat haar collega ons akkoord heeft gegeven als we de appel maar hier opeten. De dame kijkt even vertwijfeld en druipt dan af. We zien haar een auto helemaal checken en de linzen en fruit eruit halen. Als ze dan even naar binnen loopt kijken we elkaar aan en stappen vlug op de fiets… weg hier met onze tomaten, kaas en vleeswaar voordat ze zich bedenkt. Pfff, dat komt goed af en de inhoud van de winkelwagen hebben we mee maar mooi mee Chili in “gesmokkeld”. We vragen ons nog wel lange tijd af hoe ze willen dat fietsers overleven na binnenkomst in Chili want de eerstvolgende honderden kilometers is er geen voorziening waar je eten kunt krijgen.

We vinden een slaapplek bij de gendarmerie in een oude schuur. We mogen de tent binnen opzetten en met behulp van spijkers, electriciteitsdraad en zakken met zout zetten we de tent vast. Lekker uit de wind, topplek! Later op de avond klopt er een jongeman aan of er nog plek is in de herberg. Ja hoor, kom binnen. Hij zet in een ander deel van de schuur zijn tentje op. Hij is afkomstig uit Ushuaia en fietst tegenovergestelde route. Na een korte conversatie trekken we ons terug in ons tentje en slapen lekker. De volgende dag fietsen we verder Chili in en dat is weids, leeg, heel veel heuvelachtig landschap met lama’s, koeien, vogels maar verder niets. De weilanden zijn allemaal afgehekt dus het zoeken naar een slaapplaats voor de komende nacht is een uitdaging. We weten inmiddels dat op de route zogeheten refugios zijn geplaatst. Dit zijn “huisjes” speciaal voor fietsers om in te overnachten. Als we de eerste zien staan gaan we toch even kijken hoe deze er van binnen uitziet. Houten huisje met een verdieping waar je een slaapmatje kunt neerleggen, een bankje om op te zitten en een soort toilet. Keurig voor elkaar. Nu is het nog vroeg op de dag dus voor ons nu niet handig. We fietsen verder en als de tijd dan komt om een plek uit te zoeken staat er weer zo’n refugio, deze is echter in een andere staat; ramen kapot, toilet is dusdanig gebruikt dat de vliegen er een fijne tijd hebben. Wij dus niet. Na weer verder fietsen besluiten we een Estancia (erf) op te fietsen. We vinden een pracht kampeerplek en zetten de tent op. Eten koken, warme kleding aan en vlug de tent in. Het koelt snel af in de avond. 

De volgende dag zetten we onze tocht voort richting Porvenir waar we de overtocht naar Punta Arenas willen maken. De weg is nog steeds gravel met vele hobbels, gaten en stenen. Het is werken en opletten om hier heelhuids overheen te komen. Na een pittige klim komt de beloning van een heerlijk lange afdaling. Ook over datzelfde wegdek…dan raakt de voordrager van Patty haar fiets los. Er is een schroefje losgerammeld en verloren gegaan. Balen, maar met wat MacGyveren (dat is inmiddels een serieus werkwoord geworden) wordt er provisorisch een oplossing gevonden. Later op de dag is de belasting voor deze oplossing toch te veel gebleken en is er een andere schroef in het frame afgebroken. Dit is echt balen want daar hangt toch een deel bagage aan. Weer wat klussen en we halen Porvenir met alles nog aan de fiets. Morgen wat te doen.

In Porvenir besluiten we dezelfde avond nog de boot te nemen naar Punta Arenas. In een café hebben we wifi en proberen online tickets te regelen. Nadat dit niet lukt fietsen we 5km naar de haven. Daar treffen we Rob en Emma, een Nederlands stel dat ook uit Ushuaia vertrokken is per fiets en 18 maanden onderweg zal zijn. Tijdens de boottocht, die 2,5 uur duurt, kletsen we uitgebreid over onze avonturen tot nu toe.

Rond 22:30 uur (het is inmiddels donker en ook koud) fietsen we de boot af op weg naar het hostel. Daar aangekomen krijgen we van de vrouw des huizes een niet al te hartelijk ontvangst. Ze is wat bozig maar vindt uiteindelijk wel onze boeking. We eten nog wat en moe maar voldaan rollen we ons bed in…In Punta Arenas vinden we een fietsenmaker en hij weet het restje schroef er uit te krijgen en dat maakt ons heel blij want we zagen onze geest al dwalen met lassen of doorboren maar het valt uiteindelijk mee. Patty kan de man wel zoenen van blijdschap!

Na twee rustdagen is het weer tijd om op de fiets te stappen en wel richting Puerto Natales. In de ochtend is het nog goed te doen met de wind maar ‘s middags trekt deze weer behoorlijk aan en hebben we en schuin tegen. Na 100km bereiken we een gehucht. We vragen om een plek voor de tent maar mogen overnachten in een grote bushalte. Het gebouw is best schoon en lekker uit de wind dus prima voor de avond en nacht! De volgende dag fietsen we opnieuw door de “leegte”. De weidsheid van deze Pampa’s heeft ook wel weer iets en we vermaken ons met het laten gaan van onze gedachten, het luisteren naar muziek en het spotten van beesten waaronder struisvogels, lama’s en twee keer zien we een condor: heel indrukwekkend!

Aan het eind van de dag komen we aan in het volgende gehucht. We vragen in een restaurantje waar we kunnen overnachten en dat mag in een oude vervallen brandweerpost naast het restaurant. Het gebouw heeft geen elektriciteit, stromend water en verwarming maar het is wel droog en uit de wind dus ook weer helemaal goed!

De volgende ochtend is het bijna windstil…het is nog 65km naar Puerto Natales en dat gaat best lekker zo. Totdat het begint te regenen. Uiteraard trekken we te laat ons regenpak aan en worden daardoor koud bij een temperatuur van 8 graden. Bij een grenspost vragen we of we ergens uit de wind ons broodje kunnen eten. De man nodigt ons uit om naar binnen te komen. De kachel brand op volle toeren en we krijgen een kop koffie van de heren! Doorgewarmd en met onze buik vol dalen we af richting Puerto Natales…