Afscheid van prachtig China...再见中国

Na een rustdag in Wugang fietsen we verder in Zuidelijke richting. Het vlakke gebied maakt plaats voor bergen en de temperatuur loopt flink op. De natuur is echter prachtig en dat maakt veel goed. De eerste avond kamperen we bij een familie voor het huis. Nadat het ijs is gebroken worden we uitgenodigd om te komen eten. Oma van 80 zit ook aan tafel. Zij laat de grootste boeren, slurpt van haar bier en gooit de etensresten op de grond. De hond, kat en kippen ruimen deze op. Nadat de kippen uit de rijstpan hebben gegeten vraagt de vrouw des huizes of we nog wat rijst willen. We bedanken hiervoor en koken maar weer onze favoriete instant noodles...
De volgende morgen fietsen we de laatste provincie in: Guanxi. Dit geeft wel een beetje het gevoel als de laatste etappe in China. 's Avonds kamperen we op een prachtige plek in een klein dorp naast een riviertje. Een man in zijn rubberbootje zet een fuik uit en er wordt gewerkt op de akkertjes en in de boomgaarden. Het leven is er ogenschijnlijk simpel en voelt vredig. De vuurvliegjes, de prachtige sterrenhemel en de volle maan maken de avond compleet!
In de plaats Longsheng willen we een gebied bezoeken met de drakenrug -rijstterrassen. Daar aangekomen blijkt dit een toeristische trekpleister te zijn die behoorlijk druk en commercieel is. We besluiten, mede vanwege de tijd, dit links te laten liggen en fietsen door richting Guilin. Vanaf hier begint er een gebied met karstbergen. Vanuit Guilin maken we een boottocht over de rivier de Li, een mooie manier om deze prachtige natuur te aanschouwen en als echte toeristen lopen we achter de gids met vlaggetje aan....De dagen erna fietsen we door schitterende natuur die ook verrassend verandert qua bebouwing; hier ineens allemaal mandarijnen boomgaarden en bananenbomen. We overnachten tussen de mandarijnenbomen (deze zijn hier overigens groen en lekker!) en onder een prachtige sterrenhemel in alle rust.
In verband met het verlopen van het visum voor China en het aan te vragen visum voor Vietnam nemen we de bus naar de laatste grote stad; Nanning. Hier vieren we Richard zijn verjaardag, vragen we het visum voor Vietnam aan en ontmoeten we een 3-tal andere fietsers. Zij hebben in het oosten van China gefietst en als we hun ervaringen hebben gehoord zijn we nog blijer met hoe wij onze route hebben gereden. In Nanning is een ware foodmarket waar allerlei, voor ons af & toe bijzondere, lekkernijen te koop worden aangeboden. Van larven en sprinkhanen tot gevulde kippenpoten en bijzondere ijsjes. Een lust voor het oog en ook voor de mond...
Op weg naar de grens met Vietnam is het weer erg heet. Onderweg fantaseren we over overnachten in een koelkast en als we even daarna voor het eerst sinds een half jaar weer de zee zien is pootje baden wel heel erg lekker! We logeren een nacht in een huis zo groot dat er hier wel drie families in kunnen leven. De bewoners van het dorpje lijken eerst niet zo happig om ons een plekje voor de tent te geven maar even later stelt een man het huis aan ons ter beschikking.
Zijn moeder woont ernaast en lijkt wat schuchter. Later komt ze los en samen met een aantal buurvrouwen kijken ze hoe wij ons maaltje bereiden. Vlak voor dat we ons bed in duiken zit er een ENORME spin in de keuken; lange harige poten, een grote witte zak onder zijn lijf, oeps, en nu?? Met een zak cement mislukt het de spin om zeep te helpen, deze vlucht het toilet in... Daar kunnen we dus geen gebruik meer van maken, deur dicht en hopen op het beste (dat er geen kieren of gaten zijn waar hij door kan komen). Toch ligt het de eerste tijd niet echt lekker...
Gelukkig staan we gezond weer op de volgende morgen en de badkamerdeur laten we mooi dicht. Onderweg, zo'n 20 km voor de grens, is er een checkpoint met jonge knapen in legertenue en geweren. "Of we willen stoppen?" Dan komt het communicatieprobleem weer de hoek om kijken en de jongen giechelt wat, praat wat in de walkie talkie en gebaart met zijn handen. We denken dat hij ons paspoort wil zien maar laten hem even zweten. Als het bij stamelen blijft geven we onze paspoorten, hij bladert er even doorheen en dan is het "ok". Maar we moeten nog even wachten. Komt een andere beambte naar ons toe. "Where are you going?" Nou, wat denk je? Maar we willen geen problemen en antwoorden netjes. Ook hij wil het paspoort zien en bestudeert de kaft met bewondering. Of ze werkelijk weten waar ze naar horen te kijken vragen we ons af. In China hebben de inwoners een identiteitskaart en als we onze paspoorten tonen zijn ze veelal verbaasd en lijken niet te weten wat het is. We mogen door en we gaan morgen de grens over naar Vietnam! Een nieuw land tegemoet en een hele mooie ervaring van vier maanden China in ons hart. Wat heeft dit land ons verrast!

再见中国