Wachten...

Wachten. Een mens wacht in zijn leven zo'n 600 dagen. In de steden Wushan en Wuhan krikken wij dit gemiddelde een beetje op. In de eerste stad lukt het verlengen van ons visum, zoals we eerder schreven, niet. We moeten door naar Wuhan en daar zal het moeten lukken. We wachten echter nog op een pakket met spullen uit Nederland voordat we verder kunnen. Je kunt tegenwoordig je pakket prima volgen via internet en als de status een tijdje hetzelfde blijft besluiten we zelf contact op te nemen. Omdat ons Chinees niet heel geweldig is roepen we de hulp in van Emily. We hebben haar eerder ontmoet en ze spreekt goed Engels. Als zij contact opneemt blijkt dat we invoerbelasting moeten betalen over de bestelde spullen. Eerder wordt het pakket niet vrijgegeven. Zo af en toe worden pakketten gecontroleerd en wij zijn dit keer de uitverkorene......onze deadline voor de visumverlenging nadert echter en we moeten de volgende dag afreizen richting Wuhan. Emily wil ons graag helpen en zij zal het pakket na aankomst in Wushan doorsturen naar ons hotel in Wuhan. Wij zijn daar heel erg blij mee!
Na een lange maar voorspoedige busreis komen we de volgende avond aan in Wuhan. Het hotel hebben we snel gevonden en is mooi vlakbij het bureau waar we ons visum kunnen verlengen. Althans, dat denken we. Als we de volgende morgen aankomen blijkt dat we helemaal aan de andere kant van de stad moeten zijn want de entry-exit administratie is verhuisd....en de stad is GROOT. De medewerkster van het visumbureau stuurt ons vervolgens weer terug naar ons hotel omdat we hier niet het juiste formulier van registratie van hadden meegekregen. Dit moeten de mensen van het hotel regelen samen met de plaatselijke politie. We nemen wat geprikkeld een taxi terug naar het hotel en gaan samen met een hotelmedewerkster naar het politiebureau. Hier houden ze op dat moment lunchpauze (van 12-14). We voeren de druk een beetje op want we hebben geleerd dat je hier zo af en toe assertief moet zijn wil je iets geregeld krijgen. En dan is daar onze reddende engel. Diana loopt bij toeval binnen en blijkt lerares Engels te zijn. Ze helpt ons verder en vertaalt een en ander aan de politie. Het is alsof ze zo'n formulier voor het eerst in de geschiedenis moeten invullen en ons alfabet is best lastig lezen voor een Chinees. Ries vult al zijn namen dan ook zelf in de computer in. Diana wil ons graag naar het visumbureau brengen en wacht geduldig tot de aanvraag is gedaan.

Evenals in Nederland is in China voor veel mensen de telefoon eerste levensbehoefte. Zo ook voor de medewerker die ons helpt. Hij is druk met zijn chatprogramma en vindt dit even belangrijker dan ons visum. Uiteindelijk krijgen we te horen dat het 4 dagen duurt voordat de verlenging klaar is. Het is niet anders. Diana komt onverwachts bij ons aan de deur en wil van alles weten over de reis. Ze is geïnspireerd door ons verhaal en we hebben haar "een droom gegeven", of ze een stuk met ons mee zou kunnen fietsen? Ze heeft echter nog geen fiets....De volgende avond gaan we uit eten met Diana en we slenteren wat langs de Yangtze rivier waar het gezellig druk is. 
We vullen de dagen verder met eten, drinken, winkelen en lezen. Als we dinsdag vol verwachting en toch ook wel met een beetje spanning aankomen bij het visumbureau blijkt onze gevraagde verlenging nog niet gereed te zijn. We moeten even geduld hebben...na een half uur wachten hebben we dan eindelijk de verlenging in handen! We zijn HEEEEL BLIJ!!!! We hebben tot 20 september de tijd om in Vietnam te komen. Super! Het pakket uit Nederland is inmiddels aangekomen en na 14 dagen wachten mogen we eindelijk weer fietsen. Diana nodigt ons nog uit voor een etentje samen met haar man en zo krijgt de wachttijd een mooi einde. Het is gezellig, het eten smaakt prima en we komen weer wat meer over China te weten.

De volgende morgen vertrekken we vol goede moed voor de volgende etappe. We komen er echter al snel achter dat fietsen in een temperatuur van 45 graden met een hele hoge luchtvochtigheid niet echt een pretje is...Na 50 kilometer fietsen zijn we helemaal kapot. Gelukkig is er in het gehucht waar we op dat moment zijn iemand die kamers verhuurt. Met airco. We douchen, eten wat en vallen om 21:00 uur als een blok in slaap. De volgende dag is het niet veel anders. We leggen 90 kilometer af en zijn blij als we in het eerstgevonden hotel in de stad Chibi terecht kunnen. We wikken en wegen over wat te doen. Fietsen in deze hitte is niet te doen en zo gaan we Vietnam niet halen voor de 20e...Zonder een besluit genomen te hebben vallen we weer snel in slaap. Die  wordt echter verstoord om 0.15 uur met gebonk op de deur en veel geschreeuw. Als we hiervan wakker schrikken en een rooklucht ruiken beseffen we dat er iets aan de hand is. Als Ries de deur opent blijkt de hele gang blauw te staan van de rook. We kleden ons aan, pakken de belangrijkste spullen en rennen naar beneden. Buiten staan 3 brandweerwagens en is het druk met andere mensen uit het hotel. Uiteindelijk blijkt de brand gelukkig mee te vallen maar onze kamer kunnen we niet meer in. Al snel krijgen we ons geld terug en we geven aan dat al onze spullen en fietsen nog boven staan. We mogen alles gaan pakken en worden daarna min of meer op straat gezet. Zoek het maar uit. Een medewerker biedt een alternatief aan de overkant van de straat. De aangeboden kamer is vies en heeft al een kakkerlak als bewoner dus we besluiten zelf maar iets te zoeken. En daar fiets je dan midden in de nacht in een onbekende stad op zoek naar een hotel. Gelukkig vinden we snel iets en vallen na een kop thee en wat napraten toch weer in slaap...
De volgende morgen besluiten we het komende deel met de trein te reizen. Als men op het station begrijpt wat we willen is het snel geregeld en even later zitten we in de trein met onze fietsen aan boord richting Yiyang. In de stad Changsa moeten we overstappen en daar begint het gedonder weer: we krijgen onze bagage bijna niet terug en bij het scannen van onze tassen ontdekken de medewerkers de gasflessen en benzine en die mogen dus weer niet mee. Na een onprettige woordenwisseling, ieder in ons eigen taal, halen we de bagage van de lopende band. Zo onbegrijpelijk dat er op het eerste station nergens over gerept wordt en dan op het tweede zo moeilijk gedaan wordt. Dan maar op een andere manier verder. Er blijkt een bus te gaan en uiteindelijk komen we 's avonds moe maar voldaan aan in Yiyang. Als we de volgende morgen verder fietsen is de temperatuur heerlijk aangenaam. Het heeft de voorgaande dag en nacht geregend dus alles is lekker opgefrist! We fietsen door een fraai heuvelachtig landschap met veel rijstvelden die klaar zijn voor de oogst. In het dorp waar we de volgende avond kamperen bij een theefabriek, zijn de mensen gezellig, blij en enthousiast. Er wordt door een dame uitgebreid voor ons gekookt en er is veel belangstelling voor twee fietsende vreemdelingen.
In het verkeer gaat het oorverdovende getoeter (hebben we het hier al over gehad?) onverminderd verder en om wat tegengas te geven hebben we twee blaastoeters aangeschaft. Een deel van de mensen verblikt of verbloost er niet van en anderen moeten er erg om lachen. Het mooiste moment is als er iemand achter in een auto de handen voor de oren doet. Wij hebben er in ieder geval de grootste schik mee!