Regentijd

Terug naar waar we zijn gebleven in ons vorige sprookje, want zo ervaren we het avontuur wel! "Er was eens een stel dat ging fietsen...." Je zal het maar mogen beleven.
We hebben in Longnan een paar rustdagen en genieten van alles wat er op straat gebeurt. Overal verkopen ze eten en alles & iedereen is met elkaar bezig en lijkt elkaar te helpen. Het ziet er zeer gemoedelijk uit. Je kunt hier iets te eten kopen bij kraam 1 en opeten bij kraam 2 als jij of je tafelgenoot daar ook iets koopt. Drinken neem je gewoon zelf mee als je iets anders wilt dan thee. 
Richard knapt bij het hotel met hulp van een jongen die hier werkt de fietsen op en maakt ze klaar voor de volgende etappes. Helaas bij vertrek staat de achterband van zijn fiets leeg. Goed begin van de dag, ahum. De natuur waar we doorheen fietsen begint te veranderen; we zien nog steeds veel mais maar ook tabaks- en theeplantages, bamboe, palmbomen en rijstvelden. De rijstvelden ruiken zo lekker. Onderweg ligt er van alles te drogen op de betonpaden voor de huizen. Mais, theebladeren, pepers, pinda's, in plakjes gesneden courgette en rijst. Het is veel klimwerk deze dagen en dan ook flink lange stukken (37 km, 52 km) en hoe blij ben je dan als de afdaling ingezet kan worden? HEEL BLIJ! Het is wel opletten geblazen want het wegdek laat vaak te wensen over. Zo maar een stuk asfalt dat ophoudt, rotsen op en gaten in de weg. Genieten van de omgeving is dan moeilijk omdat je ogen op de weg gericht zijn. We stoppen dan ook af en toe even om wel te genieten van het mooie om ons heen. De zoektocht naar de juiste binnenbanden blijft. Onze maat is hier niet gebruikelijk en dus niet te vinden. In een fietsenwinkel kan de man ons niet aan de juiste band helpen maar wel aan een bandenplakdoosje van het Reumafonds, made in China. Hoe grappig is dat?
We overnachten weer op de meest bijzondere plekken; bij mensen in de tuin, bij een student in huis en op een betonpad tussen huizenblokken in. Dit laatste is gelijk de ontmoeting met de hevige regen die hier kan vallen. Als we midden in de nacht wakker worden van de regen blijkt het water niet af te lopen en voelen we dat er een flinke laag water onder de slaaptent staat. Is dit nu een waterbed-gevoel? Alles is doorweekt de volgende morgen. Gelukkig is het opgehouden met regenen en stallen we alles uit om te drogen. Nu waait het alleen niet in China lijkt wel (en dat is voor het fietsen natuurlijk heerlijk en een weelde voor ons Nederlanders) dus drogen doet het niet echt. We pakken alles in en uitgezwaaid door de dorpelingen fietsen we verder. We nemen de "grote" weg omdat dit een kortere route is. Al snel zijn we erachter dat we hier niet van genieten en besluiten weer lekker de kleinere weggetjes te nemen ook al betekent dit een langere en zwaardere route. We zijn binnen korte tijd overtuigd dat het een goed besluit is want we fietsen weer door prachtig natuurschoon. Als we op een dag laat aankomen in een dorpje en mogen kamperen in de tuin van iemand die op vakantie is, staat wederom de hele gemeenschap om ons heen. Terwijl we de tent opzetten, koken, eten, opruimen, bij alles. Als een meisje in het Engels vraagt wanneer we gaan slapen en ons gaan wassen antwoorden wij " als we een moment voor onszelf krijgen kunnen wij ons wassen", ze vertaalt dit naar de dorpelingen, ze lachen en druipen af. Het meisje geeft nog aan dat ze hier nooit westerlingen zien en zo ontzettend nieuwsgierig zijn dus alles willen zien. Ook voor ons weer een les dat we het gewoon aan moeten geven en niet afwachten tot ze uit zichzelf vertrekken....
We spelen hier regelmatig het spelletje "petje op, petje af" maar dan met het regenpak; "regenpak aan, regenpak uit". De regen is er onderweg regelmatig, kort maar hevig. 
Na lange tijd in de provincie Gansu te hebben gefietst gaan we nu door Shaanxi, Sichuan en Chongqing. In Shaanxi zijn ze ineens dol op snelheidsremmers in de weg. Van flinke dorpels tot kasseienstroken waar Parijs-Roubaix niets bij is.

Een op de drie sigaretten wereldwijd wordt opgestoken in China. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we de volgende dag door een gebied fietsen met enorme tabaksplantages. Er wordt momenteel geoogst en de bladeren hangen te drogen in speciale droogkamers. We kamperen bij mensen naast het huis in de absolute stilte. Men kookt op hout in huis en dan gewoon met open vuur en zonder afvoer. Als we 's avonds bij deze mensen hebben gegeten kijken we samen zwijgzaam naar het vuur midden in de kamer. Het voelt goed en is een heel verschil met de avond ervoor...
De temperatuur stijgt langzaam naar behoorlijke hoogte (38-40 gr) met een erg hoge luchtvochtigheid. Op een avond zetten we de tent weer op een betonpad en nog geen uur na opzetten barst de hemel open. Omdat het overdag zo warm is is het beton ook warm en door de combinatie met de regen en een 3-seizoenentent ( ja, en laten wij nu net in het vierde seizoen zitten...) is het in de tent net een Turks stoombad. Een poging buiten te slapen wordt beëindigd door een horde stekende muggen...
Het lijkt inmiddels wel of we een abonnement hebben op bijzondere overnachtingsplekken, zo ook de volgende  avond: we komen na een forse regenbui aan in een dorp en willen eigenlijk wel onder een dak overnachten. Al snel kunnen we bij een familie in een garage slapen. En daarna toch weer niet. Er staan binnen 10 minuten weer 30 mensen om ons heen waaronder ook een Engels sprekend meisje. Zij geeft aan dat de oudste huiseigenaar (opa) het toch niet goed vindt. We kunnen wel bij haar overnachten. Ook prima. Haar huis is omgebouwd tot school en ze geeft Engelse les aan kinderen en studenten uit de omgeving. Als we onze dagboeken schrijven komt er politie op bezoek, wel drie man sterk. Ze willen onze paspoorten en visa zien. Iemand uit het dorp vertrouwde het niet helemaal en is meegekomen. Als je in China "vreemden" op bezoek krijgt dien je dit te melden aan de politie. De heren praten nog wat en wensen ons een prettige voortzetting van onze reis. De volgende ochtend komen alle ouders op bezoek vanwege de afsluiting van het "bijles-seizoen". De kinderen zijn al vroeg aanwezig en lopen zenuwachtig rond. We mengen ons in het geheel en geven ze nog wat extra bijles op een ouderwets schoolbord. Na de schoolfoto vervolgen we onze weg.
Dat onze gekozen binnendoor route zwaarder blijkt te zijn ondervinden we ook de volgende dag. Na weer veel klimmen en dalen in een temperatuur van zo'n 35 graden zijn we er rond 18.00 uur wel klaar  mee. We zijn in een klein dorpje waar kamperen lastig lijkt. Twee jongens op een motor geven aan dat er nog een heel steile klim volgt van 4 kilometer. Daarna is het vlak en kunnen we onze tent dus opzetten. We besluiten dit te doen maar komen van een koude kermis thuis: het is ZO steil dat we meer lopen dan fietsen. Ook is de weg nat en glibberig. Een gevaarlijke onderneming als je vermoeid bent. Na 2 kilometer zijn we er helemaal klaar mee....er staan twee huizen en bij een daarvan mogen we kamperen. De jongens op de motor zijn meegereden en gaan door naar huis. We eten 's avonds met de vrouw des huizes mee en krijgen er een zelfgebrouwen borrel bij.
De avond erna staat er waarschijnlijk eend op het menu want moeders snijdt vlak voordat we vertrekken nog even de keel van dit ongelukkige beest door. Het bloed laat ze eruit stromen boven de beek voor het huis.
De jongens op de motor staan ook alweer op ons te wachten en vandaag hebben ze goede zin: ze helpen ons de fietsen omhoog duwen. De beklimming blijkt uiteindelijk 6 kilometer te zijn in plaats van 4. Toch weer bijzonder dat de twee ons "gewoon" weer komen helpen. Na de top wacht ons gelukkig weer een lange afdaling...
In Yunyang aangekomen willen we een buskaartje kopen naar Wushan zodat we tijdig ons visum kunnen verlengen. Tijdens onze zoektocht belanden we per toeval bij een fietswinkel. De heren begeleiden ons naar het station, regelen een hotel en 's avonds worden we door de eigenaar mee uit eten genomen. Ondertussen worden onze fietsen schoongemaakt...
In Wushan stappen we vol goede moed het Visa bureau binnen maar al snel wordt duidelijk dat verlengen hier niet gaat lukken. Er wordt weer een Engels sprekend iemand opgetrommeld en die legt uit dat je alleen je visum kunt verlengen in de hoofdstad van een provincie. Lekker dan. We besluiten om de bus te nemen naar Wuhan en hopen dat we nog op tijd zijn....
Wordt vervolgd.