Kleurrijk

We moeten even terug in de tijd en in ons geheugen om alle belevenissen na het vorige verslag weer op te kunnen schrijven. "Gelukkig hebben we de foto's nog" is soms echt van toepassing.
In Xining bezoeken we het beroemde Kumbum klooster. Hier zouden in het verleden zo'n 4000 monniken hebben geleefd. Het is een klooster in Tibetaanse stijl; kleurrijk, op een heuvel gebouwd en nog in gebruik. Een monnik legt de weg af al schuivend op handen en voeten. Voordat we echter bij het klooster zijn neemt enige tijd in beslag omdat er verschillende busstations zijn en diegene waar wij moeten zijn is, voor ons, onvindbaar en gezien het communicatieprobleem hier blijft het dat ook. Dan het andere station maar proberen en uiteindelijk zitten we na zo'n 1,5 uur zoeken, vragen en een beetje mopperen in de juiste bus! 
Eenmaal terug op het station na dit imposante bezoek slaat de schrik ons om het hart...DE FIETSEN ZIJN WEG!!!!! "o, nee" (en nog een heel aantal andere woorden) ontsnappen uit onze monden. In paniek lopen we rondjes door de parkeergarage in de buurt van waar we de fietsen hadden gestald. Niks! Op naar de politie want zij staan in grote getale met bus en al opgesteld in de garage. Tsja, en probeer dan maar eens uit te leggen, met je paniekgevoel en in je beste Chinees, wat er aan de hand is. Met foto's en handgebaren kunnen we het duidelijk maken en ondernemen ze actie. We zien onszelf al in het vliegtuig naar huis zitten. Patty blijft "in gesprek" met de politie en Richard loopt de garage nog een keer door. Dan staat Ries te springen en zwaaien en zijn de fietsen terecht!! Pfff, ze zijn verplaatst en staan op een achterafje uit het zicht. Wat een blijdschap kun je dan ervaren....
Na Xining fietsen we naar Lanzhou. Onderweg is de mix van Chinezen en Moslims duidelijk aanwezig; veel moskeeën en mensen in Islamitische kledij. Onderweg verandert het aanbod van verkoopwaar steeds; gevlochten knoflookknollen, abrikozen, meloenen, pepers, honing en dan verkopen ze allemaal hetzelfde gedurende honderden meters. 
Als we Lanzhou binnen rijden worden we overvallen door de grootte van deze stad. Wat een drukte, verkeer, geluiden en chaos op de weg en slechte wegen in deze stad. We hebben hier een doel dus we moeten door. We hebben namelijk een pakket nieuwe banden laten opsturen en dat zal hier geleverd worden. Via een ontmoeting in Mori hebben we iemand die ons kan helpen met Chinese gewoontes en hij helpt ons met het pakket. Als we op het afgesproken adres het pakket komen ophalen is het er niet....na veel heen & weer ge-ja/-nee is het er echt niet en blijkt het bij het depot van Chinapost te liggen en schijn je een teken te moeten geven als het afgeleverd moet worden. Dat doet de kennis dan voor ons en na 5 uur wachten omhelst Patty de pakketbezorger als hij stopt op de afgesproken plaats. De banden worden gewisseld, de fietsen gepoetst en alles is weer klaar voor de komende etappes. We willen een pakketje naar huis toe sturen en denken dat praktisch in de doos van de banden te doen. Bij het postkantoor beleven we weer een nieuw Chinees avontuur; voordat duidelijk is wat we willen zijn we al enige tijd verder, dan willen ze zien wat er in het pakket zit (we hebben de doos net heel goed dichtgeplakt....) en dan komen we op de kosten; dat is 3x zo duur als van huis naar China, dat lijkt ons wat bijzonder. Er blijkt nog een andere mogelijkheid alleen moeten ze de tarievenlijst van een andere lokatie halen dus even geduld gevraagd. Na een half uur is de collega terug met het bewuste lijstje en blijkt "onze doos" niet goed te zijn, alles moet in een echte Chinapost-doos verpakt worden. Dan nog de keuze of het per boot of per vliegtuig vervoerd moet worden en of we het willen verzekeren...Na 2,5 uur staan we weer buiten en doen een schietgebedje dat het pakket ooit in Nederland zal arriveren. Inmiddels hebben we vernomen dat het binnen 10 dagen bezorgd is.
Onderweg zien we weer prachtige natuur; landbouwterrassen, bloemenvelden en bergen. Werk langs de weg wekt ook onze verbazing. Of het nu maandag, dinsdag of het weekend is maakt hier helemaal niets uit. Alle dagen van de week wordt er tot laat in de avond doorgewerkt, zowel door mannen als vrouwen. Ook het bouwen van huizen wordt door vrouwen gedaan en meestal zijn het de heren die staan toe te kijken. We fietsen verder richting Xiahe waar we een groot Tibetaans klooster willen gaan bezoeken. Als we onderweg even rusten worden we "opgevangen" door een familie. Zij willen ons de weg wijzen tot we bij de goede afslag zijn. Onderweg rusten we uit op hun kinderspeelkleed en eten we samen watermeloen langs de weg. We overnachten in een klein islamitisch plaatsje. Het lijkt een beetje ingeslapen dorp maar niets is minder waar: bijna continue staan of zitten er mensen en kinderen bij onze tent. Na een lange fietsdag is dit soms best vermoeiend. Maar de bedoeling van de mensen is goed en ze komen met allerlei eten aanzetten: een courgette van een paar kilo, veel andere groentes, heet water voor de thee en zoete broodjes. De volgende morgen komt er zelfs iemand met vers gebakken brood aan. Onder toeziend oog van het halve dorp genieten we ervan...
We komen meer en meer in de Tibetaanse omgeving: overal staan tempeltjes en hangen de gebedsvlaggen. Ze zorgen voor een kleurrijke omgeving. Xiahe ligt op 3000 meter en we logeren in een hostel. Het klooster (Labrang) dat we bezoeken is indrukwekkend. In tegenstelling tot het Kumbum klooster bij Xining komen hier meer "echte" gelovigen. Het is prachtig om de rituelen te zien! 
We fietsen weer verder de bergen in door wonderschone natuur. Een auto stopt als we een broodje zitten te eten. Er stappen twee monniken uit en een niet-monnik. Dit blijkt een broer van een van de twee te zijn en hij spreekt goed Engels. We vragen hem meteen de hemd van het lijf. Mooi om te horen is dat alle religies in China heel goed samengaan. Soms wonen er zelfs mensen met 3 verschillende geloven in 1 huis. Daar kunnen ze in de rest van de wereld nog veel van leren...
Als we na een vermoeiende dag met veel klimmen en twee lekke banden onze tent hebben opgezet komt er iemand op de brommer aanzetten. We moeten bij hen komen eten en slapen. Daar hebben we nu net geen zin meer in... we wimpelen hem beleefd af en zeggen dat we wel komen ontbijten. Na een koude nacht met zelfs nachtvorst pakken we na ons ontbijt de boel weer in. De buurman met brommer is ons echter niet vergeten en we komen er nu echt niet meer onderuit. Even later zitten we met een prachtig uitzicht aan ons ontbijt deel 2: yakmelk, yakvlees en iets te oud brood. Na de gebruikelijke fotosessie vervolgen we onze tocht. We zijn nog geen uur verder als bij een familie die zit te picknicken zich hetzelfde ritueel herhaalt...op het menu staat wederom melk, vlees en brood. We hebben veel lol met deze mensen en laten het allemaal over ons heenkomen.
Even verderop is men druk bezig een nieuwe weg aan te leggen. Dit betekent voor ons 20 kilometer over een onverharde stofweg ploeteren...bijna aan het einde van deze weg bereiken we voorzien van een laag stof van een centimeter de 10.000 kilometer!! Na het fotomoment fietsen we snel verder, de champagne bewaren we voor later. 
Het is inmiddels koud geworden op de hoogte waar we nu fietsen en als het ook nog begint te regenen overnachten we in een "hotel". Er is geen stromend water en de hygiene is ver te zoeken. Maar goed; het bed is schoon en we liggen droog dus we zeuren niet. Na een bezoek aan een naar onze mening te commercieel klooster fietsen we snel weer verder. We hebben inmiddels de afdaling ingezet naar lager oorden...onderweg komen we langs veel kleine en vaak armoedige Tibetaanse dorpjes. De huizen zijn van leem, de varkens lopen door de straat en de kinderen zien er vies en onverzorgd uit. En toch heeft het iets...
Het hart van de fruitkwekerszoon gaat wat sneller kloppen als we een fruitgebied in fietsen. In gesprek met een teler blijkt dat de fruitbomen uit Nederland komen. Kleine wereld...
Als we bij een klooster stoppen om te kijken worden we door twee monniken uitgenodigd voor de thee. Heel bijzonder en leuk om eens echt binnen te kijken hoe ze daar leven. De omgeving waar we in fietsen is lastig om de tent op te zetten; veel rotsen en weinig vlakke stukken. Als we in een klein dorpje vragen waar we de tent op kunnen zetten wordt er eerst afwijzend gereageerd. Zo gaat het meestal; als het ijs gebroken is kan er veel. We mogen de tent in een schuur opzetten en gebruiken spijkers in plaats van haringen. We krijgen thee, bier en ijs en 's avonds zitten we gezellig met het halve dorp op het trappetje van "ons huis". De volgende ochtend komen we niet weg voordat we hebben gegeten bij een van de families. Het geserveerde vlees, de groente en het brood smaken heerlijk. Het brood komt vers uit de pan van de stoof die in de grond van de slaapkamer is verwerkt. Heel apart! Met nog een vers brood mee in onze tas zwaaien we het dorp uit. In de namiddag van de volgende dag vragen we bij een soort steengroeve of we onze tent op mogen zetten op een nabij gelegen veldje. We moeten de dochter van de eigenaar volgen. Even verderop staat een complex met kamers voor de werknemers. We mogen in een van de kamers overnachten! We stationeren ons in deze aangeboden balzaal en bijna vanzelfsprekend wordt er weer voor ons gekookt...
Het zijn vooral de mensen en toevalligheden die onze reis zo speciaal maken. De bevolking ziet hier weinig toeristen en men is over het algemeen zeer gastvrij en heel hulpvaardig. De taal vormt meestal het probleem. Maar met handen, voeten en aanwijzen kom je vaak een heel eind!
Het fietsen door dit immense land is enorm leuk. Juist de kleine plaatsjes geven ons een blik op het werkelijke leven hier. Zoals in het vorige verslag duidelijk was zijn ze hier zot op toeteren. "This is China" gaf een chauffeur een keer aan toen wij hem zeer geïrriteerd toespraken na zijn getoeter....
Wij fietsen hier al ruim 2 maanden braaf met onze helm op terwijl er hier geen mens een helm draagt. Of ze nu op de fiets, brommer of motor rijden. Zelfs de politie draagt geen helm op de motor, ja, dan is het wel duidelijk. Het verkeer is sowieso bijzonder; we hebben de "geldende" regels maar eens opgezocht maar op straat wordt de werkelijkheid snel duidelijk: iedereen heeft voorrang! En het gaat nog goed ook. 
Als je naar China gaat en je een beetje voorbereid lees je veel over de (eet)gewoontes. Je neemt het aan en als je er dan tussen zit, loopt en fietst blijft het verbazen hoe anders sommige gewoontes zijn; mensen brengen hun hoofd naar het kommetje en slurpen het eten naar binnen (zo klieder je in ieder geval niet met je stokjes), boeren na het eten doen ze echt! en overal gooien ze vuil neer. We proberen af en toe een Chinees op een prullenbak te wijzen als ze iets op de grond gooien. Meestal werkt het positief en hebben wij weer een lolletje. Roken is in openbare ruimtes verboden maar net als in het verkeer hebben ze daar maling aan.
We gaan nu op naar maand nummer 8 van ons avontuur en gaan ons visum voor China in Wushan proberen te verlengen. Spannend!