Snelweg

Na alle lekke banden die we hebben gehad gaan we in de stad Hami op zoek naar nieuwe binnenbanden. De bandenmaat waar we op fietsen is in China lastig te verkrijgen. Als we komen aanfietsen bij de eerste winkel krijgen we meteen ieder een halve liter bier in onze handen gedrukt. Goeie winkel! Als men ook nog de goeie maat banden blijkt te hebben geven we aan reclame te gaan maken...De volgende dag vertrekken we uit deze leuke stad verder richting het Oosten. De omgeving is weinig inspirerend maar de snelweg is vlak en het fietsen gaat lekker. Onderweg maken we kennis met de eerste zandstorm. We zien hem aankomen en proberen te schuilen bij een betoncentrale. Dit blijkt redelijk zinloos: beton geeft ook nogal wat stof en na 5 minuten zien we helemaal grijs..Na 100 kilometer komen we  aan bij een zogeheten "service area". Dit bestaat uit een tolpoort, een politiepost, een tankstation en nog een aantal gebouwen. We zijn wel klaar voor vandaag en de eerstvolgende plaats is nog eens 100 kilometer fietsen. We vragen aan de pompbediende of we de tent mogen opzetten op de vuilnisbelt achter het tankstation. Na veel gepraat, overleg en vertaal-appen krijgen we groen licht. We gooien wat rommel aan de kant, zetten de tent op en bouwen vanwege de sterke wind een kleine vesting. We eten in het restaurantje. De manager van het tankstation komt aanlopen en zegt dat het eten voor zijn rekening komt! We bedanken hem enorm en gaan richting tent. De man komt kijken bij onze nederzetting en besluit uiteindelijk dat we in het tankstation moeten gaan slapen. Het is hun verantwoordelijkheid en ze vinden dit veiliger. We breken de tent af en verkassen naar onze "hotelkamer" annex bezemkast. Er volgen uiteraard weer fotosessies met alle medewerkers en contactgegevens worden uitgewisseld. De volgende morgen worden we hartelijk uitgezwaaid en vervolgen onze weg. Na 100 kilometer moet er dus een wat grotere plaats zijn. Als we aan het einde van de dag aankomen blijkt deze metropool te bestaan uit opnieuw een tolpoort, een tankstation, een rijtje restaurants, garages en een hotel. Het blijkt dus een echte truckstop te zijn en er hangt een leuke sfeer; het heeft wel iets. De tent opzetten wordt hier lastig dus we nemen onze intrek in een hotelkamer. De wc is lek en de deur kan niet op slot maar het bed is schoon dus wat maakt het uit...Na weer 100 kilometer, 1 kapotte buitenband en 4 lekke banden komen we aan bij de volgende "service area": twee hotels met restaurant en twee tankstations. Na weer veel gevraag, heen en weer gebel tussen de hotels (bij beide wordt aangegeven dat er geen plaats is of dat het hotel dicht is??) heeft men een alternatief voor ons: we mogen onze tent opzetten in de hal van het hotelgedeelte dat niet meer in gebruik lijkt te zijn. Prima. De hotelkamers blijken allemaal open te zijn dus als de medewerkers weg zijn maken we gebruik van enkele faciliteiten. De tent opzetten is niet echt handig hier dus uiteindelijk besluiten we onze luchtbedden in een hotelkamer te leggen en daar te gaan slapen. Als we net een half uur liggen komt de manager aanzetten...hij gaat heel druk met zijn vertaal-app aan de slag en als wij de luchtbedden weer in de hal hebben gelegd mogen we toch de kamer weer in. En het kost ons niets zegt hij...De volgende dag besluiten we een omweg te nemen naar Dunhuang om daar wat bezienswaardigheden te gaan bezichtigen. Het is wel een tocht van 130 kilometer maar we blijken wind mee te hebben en bereiken aan het eind van de middag deze kleine stad. De weg hiernaartoe wordt volledig gerenoveerd. Men is druk aan het werk en wat opvalt zijn de contrasten: van moderne machines tot ouderwets handwerk. Zowel mannen als vrouwen voeren hier het zware werk uit. Vegen zijn ze ook dol op hier. Dat een autoweg vegen in een zanderige omgeving met windkracht 4 redelijk zinloos is lijkt hen niet te deren.

Dunhuang is een plaats van heel andere orde; een echte toeristenplaats met terrassen, cafe's, avondmarkt met souvenirs en andere blanke toeristen. We gaan een meer bezoeken dat als heel bijzonder wordt omschreven in de boeken (Patty overweegt nog serieus haar bikini & handdoek mee te nemen omdat je er misschien kan zwemmen?). Daar aangekomen blijkt het een aangelegd toeristenpunt te zijn waarvoor je entree moet betalen in een soort van busterminal met wel 10 balies, zo groot. Het is nu gelukkig niet druk alleen voldoet het totaal niet aan onze verwachtingen. Het is een klein meer (afgehekt) met een tempel ervoor tussen enorme zandduinen. Het is wel een bijzonder stukje natuur. Dat het grote tv scherm afbreuk doet aan het geheel lijken de Chinezen niet te merken. De Mogaogrotten laten we dan ook maar voor wat ze zijn. Als je de Chinezen zelf vraagt wat ze van deze bezienswaardigheden vinden, zijn ze zeer lovend...smaken verschillen. Of wij Nederlanders stellen te hoge eisen misschien? Hier willen we dan ook wel weer snel weg.

Na Dunhuang zetten we koers, via de woestijn met forse tegenwind, richting Gauzhou. Na 60 km zijn we beiden helemaal kapot maar is er nog geen mogelijkheid om de tent op te slaan. Ries gaat liften en weet een buschauffeur over te halen ons mee te nemen. Pffff, wat zijn we blij als we zitten. In Gauzhou vinden we vlot een moestuin waar we bij mensen mogen kamperen. We wassen ons aan de pomp met heerlijk fris water (dat is LEKKER na een dag fietsen in de woestijn met 45 graden en zand). Aangezien de wind de volgende morgen nog stevig waait besluiten we de trein te nemen om een volgend saai stuk op die manier te overbruggen. Dat hadden we gedacht....de fietsen kunnen niet mee! " Waarom niet?" " Because this is a small station". Nou jaaa, wat een flauwekul! Maar ja, dat kunnen we vinden maar het gaat niet lukken. Op naar het busstation. Dat kan wel. De fietsen moeten in het gangpad staan aangezien het een kleine bus is met een beperkte laadruimte waar de fietsen niet in passen. Blij en makkelijk komen we in Yumenzhen aan en fietsen naar weer een bijzonder slaapplekje: een versgemaaid veldje waar we toestemming vragen aan het echtpaar. Nu zijn we in Jiayuguan voor een paar dagen om wat geschiedenis te bekijken.