Hello, Goodbye!

Het gevoel van drie jaar geleden is meteen weer terug als we vanaf de luchthaven van Colombo aan ons nieuwe fietsavontuur beginnen! De temperatuur, hectiek op de weg en de typisch Aziatische sfeer wanen je meteen in een heel andere wereld....

Onze eerste bestemming is Negombo, iets ten Noorden van het vliegveld. De vliegreis is voorspoedig verlopen, de vermoeidheid voelen we uiteraard wel. De 20 kilometer naar ons guesthouse is dus prima om mee te starten. We verblijven een paar dagen in deze stad om wat te wennen en ons visum te gaan verlengen in de hoofdstad Colombo. De eerste dag bezoeken we de vismarkt in Negombo. De vis komt zo vanuit de zee in de marktkramen terecht, verser kan niet! We worden rondgeleid door een man die zegt dat hij op de markt werkt en aan het einde van zijn verhaal vraagt hij uiteraard om geld. We voelden het al aankomen en geven de man wat Roepies voor zijn leuke uitleg. We fietsen een beetje rond in de omgeving en nemen een duik in de Indische Oceaan. We genieten van de zonsondergang onder het genot van een koud biertje.

De volgende dag staat de visum-verlenging op het programma. Men geeft momenteel standaard een visum af voor 30 dagen en aangezien wij wat langer blijven, moeten we verlenging aanvragen. We vertrekken vroeg in de ochtend met de trein naar Colombo. De trein is al snel overvol maar doordat alle ramen en deuren openstaan is het niet vervelend. We rijden langs kleine stationnetjes en aanschouwen de contrasten in het wonen in Sri Lanka. De een woont in een luxe huis en de ander onder een dak van golfplaten.  In Colombo nemen we de tuktuk naar het Department of Immigration and Emigration om daar bij loket A naar een potje lijm te worden gestuurd zodat we zelf de foto op het formulier kunnen plakken. Terug bij loket A krijgen we een nummer en dan mogen we naar loket B. Daar in de rij en je nummer verschijnt op een scherm. Dan word je door een persoon geroepen en wacht je een poosje voor een deur. Terwijl er nog iemand binnen zit mogen wij ook naar binnen. De man achter het bureau kan zeker 3 aanvragen tegelijk behandelen...prima want hij vraagt niets, tekent en stuurt ons naar het betaalloket en daar kan het wachten beginnen, tussen alle andere aanvragers. Bijzonder om te zien is dat er veel niet-Singalezen in de wachtruimte zitten en de Singalese mensen zo aan de balie kunnen afrekenen. Maar... na zo’n 2,5 uur wachten kunnen we betalen en naar de volgende ruimte om... te wachten tot ons nummer wordt omgeroepen maar dan lopen we vier uur later wel met een verlenging van het visum de deur uit!

Op de ochtend van onze eerste fietsdag krijgen we een stevig ontbijt en dan kunnen we op pad! We proberen zoveel mogelijk de grotere wegen te mijden en dat lukt heel goed. Het is een vrolijke bedoening onderweg: bijna iedereen zwaait naar ons en roept “Hello, Goodbye, How are you?” en “Where do you go?”

We rijden langs kleine steenfabriekjes en aanschouwen hoe men touw maakt van de haren van kokosnoten. Het wordt al laat en schemerig dus gaan we op zoek naar een slaapplek. Bij twee tempels mogen we de tent niet opzetten dus moeten we doorfietsen naar de grotere stad. En zo rijden we in het pikkedonker over de grote weg...gelukkig hebben we goede verlichting! In de stad aangekomen wordt het zoeken. Na ook nog bij een sportcomplex te hebben gevraagd worden we uiteindelijk naar een hotel doorverwezen. Daar aangekomen blijken de kamers niet echt fris en huizen er nogal wat kakkerlakken. We maken rechtsomkeer en fietsen op goed geluk in de richting van wat lichtjes. Daar blijkt nog een hotel te zijn met prima kamers en een “diner”. En zo zitten we na 108 kilometer moe maar voldaan aan de noodles!

De tweede fietsdag beginnen we over de grote weg om wat tijd en kilometers te winnen. In de middag gaan we toch weer de leuke weggetjes volgen met kuilen en bobbels maar ook weer mooie taferelen langs de weg. We fietsen om een stuwmeer en langs stroompjes. Hierin doen veel dames de was en zijn kinderen aan het zwemmen.

Op zoek naar een slaapplaats belanden we om te vragen bij een “Engelse School”; De eigenaresse ban de school nodigt ons meteen uit voor thee. Naast de thee wordt de hele tafel volgezet met allerlei zoete versnaperingen. Het is feest voor de Boeddhisten vanavond en morgen en er komt een belangrijke monnik naar de tempel in het dorp.

De echtgenoot van de dame wil perse met ons meerijden naar het hotel “omdat ze daar helemaal geen Engels spreken en hoe doen jullie dat dan?” We zeggen wel wat gewend te zijn maar toch rijdt hij mee. Het hotel heeft twee kamers en is eigenlijk vol maar de eigenaar regelt wel wat. Als we zeggen ook wel te willen kamperen zeggen de mannen dat dit niet veilig is...(maar ze vinden ook dat 45 km op de fiets echt veel te ver is 😄). De kamer die we krijgen toegewezen is eigenlijk ook gewoon ranzig; het bed valt bijna uit elkaar, de wc trekt niet door en wat er boven het zogenaamde systeemplafond huist vragen we ons maar niet af...we krijgen het idee dat de kamers helemaal niet volgeboekt zijn maar dat men zich een beetje schaamt voor de staat van de kamer. Wij vinden het allang goed en krijgen s avonds ook nog een prima Singalese maaltijd geserveerd. Omdat de airco heel veel herrie maakt zetten we die maar uit voor de nacht. Al snel wordt het bloedheet dus slapen lukt niet echt. Dan de ventilator maar aan...een paar uur later is er nogal wat activiteit op het dak. Er rennen beesten overheen dus weer zijn we wakker. Uiteindelijk druipen de beesten af en vallen we even later dan toch in slaap.....